Cafe ontmoeting

 Zijn favoriete koffie cafe was wegens vakantie gesloten. Al dwalend door Amersfoort zag hij op de Hof ineens cafe Halewijn. Was dat niet dat cafe waar zij een paar dagen in de werk werkte? Hij liep er wat weifelend naar binnen. Hij zag haar niet. Hij vond een tafeltje aan de zijkant van de zaak en keek eens rond. In een hoek bij het raam zat een man de krant te lezen,voor hem een cappuccino. Aan de grote tafel in het midden zaten zo te zien vaste gasten.  Hij hoorde flarden van hun gesprekken,  ze wisselende de bijzonderheden van de dag uit. Die moesten hier vaker komen. Hij bestelde een zwarte koffie bij de ober, maar durfde niet naar haar te vragen. In plaats daarvan, keek hij naar de kunst aan de muren, prachtige schilderijen en foto's hingen daar.

Ineens zag hij haar ze zette buiten op het terras de stoelen netjes recht. Ze was nog niets veranderd sinds hij haar voor het laatst zag. Alleen net als hij wat ouder geworden. Ze kwam binnen om een tafeltje vlakbij hem leeg te ruimen. Zachtjes zei hij "goedemorgen". Verbaasd keek ze op, blij verrast herkende ze hem. Ze vroeg hem of hij nog wel eens verhalen schreef, net als vroeger op de schrijfcursus. Nee antwoorde hij, te druk met andere dingen. Toen moest ze weer aan het werk. 

Op de achtergrond zong haar favoriete zanger: " We dansen de zon op......" Hoe heette die ook alweer, Koen of Diggy? Zij vond het allebei goed, hij zong voor haar.

Thuiswerken : Koele Knuffels

In deze onrustige tijd wordt gevraagd of iedereen zoveel mogelijk wil thuis werken. Als gids in een dierenpark is dat best lastig. Ik zag al een collega die thuis rondleidingen door zijn huis ging geven.

Zelf heb ik een sessie koele knuffels voor mijn kleindochter gegeven. Je moet tenslotte wat doen.

Zaza Tekening Fiep Westendorp

Als eerste kwamen de kakkerlakken aan de beurt. Helaas geen sissende die mochten het park niet uit. Dus maar eens thuis gezocht. Ook dat was een moeilijke opgave. Door alle ontsmettingsmiddelen waren er geen echte meer te vinden in de keuken. Uiteindelijk moest ik tergvallen op "Pluk van de Petteflat" Daar vond ik Zaza, die gelukkig wel kon meewerken. Het betekende wel dat ik 2 hoofdstukken aan mijn kleindochter moest voorlezen.




Toen was de slang aan de beurt. Best een lastige opgave, want welk soort neem je dan. Tuinslang was geen optie want we hebben geen tuin. En van dat soort wordt je meestal toch nat.
Uiteindelijk vond ik toch nog een ander soort. Deze soort heeft een erg flexibele mond en verplaatst zich gemakkelijk over zowel de grond als het meubilair. zijn geribbelde lichaam beweegt erg soepel al blijft zijn lichaam wel eens hangen achter een tafelpoot. Alles wat via zijn mond naar binnengaat komt in een nogal bol lichaam terecht. Daar het wordt opgevangen in een daarvoor speciaal aanwezige soort van zak. Mijn kleindochter vond dat een nog al spannend verhaal. Waar leven deze slangen Opa? Bij ons meestal in de gangkast, daar hangt hij meestal over de elektriciteitsmeter.

Toen kwam we toe aan een wel heel spannend dier: De spin.
Altijd toch wel mijn favoriete dier. De spanning op de gezichtjes van de kinderen en volwassenen die met het zweet in hun handen zo'n mooi dier benaderen. Ook hier was het weer goed nadenken welke spin in zou gebruiken. Een suikerspin ging niet lukken er mocht geen kermis gehouden worden en de houdbaarheid van zo'n spin is maar beperkt. Gelukkig vond ik een nogal veelzijdige vervanging. Deze spin heeft maar 4 poten die erg rekbaar zijn. Aan het uiteinde bevinden zich grote haken waarmee hij z'n prooi goed kan vast houden. De poten kunnen ieder afzonderlijk uitrekken en worden bijeen gehouden door een nogal klein midden. Dit midden bestaan uit ringvormige modules die zorgen dan de spin zijn stevigheid behoud. De spin is in staat om behoorlijk grote voorwerpen vast te houden. Laatst zag ik er een in de schuur op mijn fiets zitten die mij hele grote sporttas vasthield. Dus ze zijn best sterk.

Goed deze sessie is ook weer voorbij. Nu maar eens nadenken wat ik morgen weer eens zal gaan doen.

De spin

In dierenpark Amersfoort geef ik regelmatig sessies "Koele Knuffels". We vertellen dan iets over kakkerlakken, slangen en spinnen. Je komt dan meer te weten over deze dieren en je mag ze aaien of over je hand laten lopen. Eigenlijk is dit de mooiste dienst die je in het dierenpark als vrijwilliger mag doen.
Mensen vragen wel eens wat vindt je zelf het mooiste dier. Eigenlijk vind ik ze alle maal wel mooi om te laten zien en mee te werken. Maar ik denk dat de vogelspin toch wel mijn lievelingsdier is.
De emoties die de spin bij bezoekers oproept zijn soms ontroerend mooi.
Een tijd geleden kwam er een mevrouw die echt doodsbang was voor spinnen, toch wilde ze haar angst overwinnen. Ik vroeg haar te wachten tot het einde van de sessie, zodat ik alle aandacht voor haar had. Zodra ze in de buurt van de spin kwam begon ze heel hard te huilen van de spanning, maar ze gaf niet op en langzaam liet ik de spin over haar hand lopen. Ze wilde niet naar haar hand en de spin kijken. Ondertussen bleef ik tegen haar praten. De tranen rolde over haar wangen en ik vroeg of het nog wel ging. Ze knikte alleen maar en durfde zelfs even naar de spin te kijken. Ze bleef huilen en ik vroeg of ze wilde stoppen, maar dat wilde ze niet. De tranen van angst waren langzaam verandert in tranen van blijdschap zei ze tegen me. Ze was zo blij dat ze de stap genomen had. ik haalde spin weer van haar hand. Haar man stond vol ontzag met tranen ik zijn ogen naar haar te kijken. Meteen vroeg ze of ze nog een keer mocht. Natuurlijk mag dat zei ik. Nu zag ik een blij mens voor me staan, die ook echt kon genieten van de spin. Na afloop bedankte ze me een paar keer, later toen ik haar tegen kwam in het park, sprak ze me weer aan om me nogmaals te bedanken.

fotocredit: Germ Wind

Dieren en de emoties die ze kunnen oproepen het mooiste wat er is volgens mij. Je eigen angsten durven en willen overwinnen en vertrouwen op je eigen ik.

Wil je ook van je spinnen angst af? Kom gerust een keer langs in het dierenpark.

https://www.dierenparkamersfoort.nl/doen/dagprogramma/koele-knuffels/

De wielen van de bus..

Opa, Opa, roept mijn kleindochter en maakt draaiende bewegingen met haar armen. Moet ik de wielen van de bus zingen vraag ik, en ze knikt. Samen zingen we dan de wielen van de bus, we doen de deuren, de wissers, de lampen en nog veel meer. Prachtig om te zien hoe ze alles mee doet en probeert op haar manier mee te zingen. Hoe anders was dat met mijn opa vroeger. De paar keer per jaar dat ik hem zag, was met oud en nieuw en af en toe kwam hij langs op je verjaardag. Meestal kreeg ik een gulden en was je al blij dat hij ook nog even naar je rapport keek. Te druk met de kleinkinderen van zijn tweede vrouw. (denk ik nu). Meestal was het een stijf en min of meer saai bezoek. Het enige leuke als je bij opa op bezoek kwam,was dat hij zo'n mooie view-master had, met plaatjes van Canada waar zijn andere kleinkinderen woonde.  Gelukkig hadden mijn eigen kinderen een leukere opa. Die maakte het gemis van de andere opa goed. Had altijd tijd voor ze en was altijd met ze bezig.

Maar mijn kleindochter roept weer, gauw weer samen zingen : met je vingertjes, met je platte platte handen......

Zaterdag wordt ze al weer 2 jaar, wat gaat de tijd snel.

https://youtu.be/cWHc_GoC0-g

De glimlach......

Samen zaten ze op de bank. De oude man en het kleine meisje.
Naast hun een stapel boekjes over Nijntje, Dribbel en Bumba. Eerst was het boekje over Nijntje aan de beurt, de man las voor en wees het meisje de plaatjes aan. Kijk zei hij daar is de giraffe, het meisje knikte en wees ook het plaatje aan en strekte haar nek. Ze kon nog geen giraffe zeggen, maar met gebaren wist ze wel uit te leggen wat voor dier het was. Bij de leeuw en tijger gromde ze terwijl ze haar mond wijd open deed. Goed zo zei de man, dat zijn inderdaad een leeuw en een tijger. Samen keken ze verder in het boek, het meisje dicht tegen de man aan, duim in haar mond. "Gezellig zo samen op de bank boekjes kijken"zei de man en het meisje knikte. Ineens ging het meisje met haar handen wapperen en wees in het boek. Ja goed zo dat is inderdaad de vlinder, wat weet jij dat al goed en de man aaide haar over haar hoofd.
Zullen we naar buiten gaan, vroeg hij, het meisje knikte en klom snel van de bank, hobbelde op haar knieën naar de gang en pakte daar haar schoentjes. De had ze pas gekregen. Vol trots liet ze die nog een keer aan de man zien. Mooie zilveren schoenen, met hartjes aan de zijkant en een roze rand aan de hiel. De man deed ze voor haar aan, ze tilde haar voeten een voor een op om ze nog eens te laten zien. Wat heb jij een mooie schoenen zei de man en het meisje lachte naar hem.

Ik droeg haar de trappen naar beneden af en buiten aan gekomen zette ik haar neer. Ze pakte mijn vinger stevig vast en begon te rennen. Ze durfde nog niet los te lopen, en kneep mijn vinger bijna blauw. Kom maar Suze dan gaan we naar de glijbaan toe. Ze knikte blij en en lachte, haar nieuwe schoenen schitterde in het zonlicht en samen liepen we daar beide een glimlach op ons gezicht.

De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft

https://www.youtube.com/watch?v=zZfqQIBGyQI

Het stof dat van dromen valt

Soms heb je bij het lezen van een boektitel direct een beeld voor een verhaal. Zo ook met de titel van een boek met de mooie titel:"Het stof dat van dromen valt".
Allerlei beelden schoten door mijn hoofd, stel dat het stof wat zo mooi in het zonlicht dwarrelt afkomstig zou zijn van de dromen van heel veel mensen, misschien wel van dieren, bloemen en planten. Dat zou best een mooie gedachten zijn. Natuurlijk heb je heel veel soorten dromen. De angst dromen die misschien ook onze angsten versterken. De nachtmerries pikken we misschien ook wel op als we even door hun stof zijn gelopen en misschien zijn dat niet onze eigen nachtmerries maar die van een ander. Natuurlijk de mooie dromen over liefde, geluk en voorspoed. Invloed hebben we er niet op denk ik, omdat het stof van onze eigen dromen zich vermengt met al die stofdeeltjes die al rond zweven.
Misschien lopen we wel door het stof van de mensen die al lang bij ons weg zijn en pikken we iedere keer een stukje van hun dromen op. En zijn we zo nog steeds met hun verbonden. Ik wens jullie mooie dromen toe.

I have a dream, a song to sing

To help me cope with anything

If you see the wonder of a fairy tale

You can take the future even if you fail

I believe in angels

Something good in everything I see

I believe in angels

When I know the time is right for me

I'll cross the stream, I have a dream

ABBA

'Het stof dat van dromen valt' van Louis de Bernières.

Geraniums

Ineens valt het me op. De laatste maanden begin ik een bepaald patroon waar te nemen in de berichtgeving.
Het begon vorig jaar al met een folder van Beweging 3.0: "Bewegen voor ouderen", daarna al een paar keer een folder met reclame over elektrische fietsen. Toen kwamen de busreisjes met verkooppraatjes over warm ondergoed en speciale kussens. Ook folders van reizen voor de oudere mens. Berichten van de overheid: "Denk aan u pensioen" In de sportschool werden de apparaten steeds iets lichter ingesteld, moest ik dan zelf weer met kilo's verhogen. Als ik vertel dat ik 70 km heb gefietst,volgt meteen de vraag of de accu dat wel haalt. Enige tijd geleden stond er in de trein zomaar een jong meisje voor me op: "Gaat u hier maar zitten hoor" Ik keek nog een paar keer rond of ze het echt tegen mij had. Maar gauw gaan zitten, vanaf Den Haag staan tot Amersfoort is ook niet alles.
Dan krijg je ineens een boekje van je dochter: "Spelletjes van en met opa".
Dat was wel een leuk bericht moet ik echt toegeven.
Scholieren tijdens een rondleiding zeggen ineens U tegen je, dat is helemaal wennen.
Tijdens een bezoek aan een museum vraagt de medewerker aan de kassa:"Heeft een kortingspas voor ouderen?". Toen sloeg de schrik wel even toe, oudere? Ik ben meteen begonnen met twee keer per week te gaan sporten.

De naarste ervaring had ik van de week. Ik schrok met een rode waas voor mijn ogen wakker. Vloog overeind en viel in de haast om van het verhoogde Ikea bed te komen zeker een meter naar beneden.
Ik stommelde de gang door en liep bijna door de glazenruit van de kamerdeur. Dat heb je zonder bril.
Met moeite kreeg ik de deur open, wel stond ik eerst op de poten van de kat. Die ontwijkt me nu nog steeds. De rode gloed kwam duidelijk uit de huiskamer en ik dacht dat mijn ergste nachtmerrie was uitgekomen. Voorzichtig liep ik op het raam af en tasten naar de vensterbank. NIKS. pfff gelukkig geen geraniums. De rode gloed bleek van buiten te komen, een jongere buurman had zijn lichten van de auto laten branden. Die schenen door het raam naar binnen.
Ondertussen was ook mijn vrouw door alle lawaai wakker geworden. Ze vroeg of ik wel goed bij mijn hoofd was om zo vroeg herrie te maken. Ik zei niets meer en strompelde weer naar bed. Ik heb nog een week om bij te komen.

Nick en Simon zingen ‘De Geraniums’ | Lekker Nederlands 2015 | SBS6

https://www.youtube.com/watch?v=pY44w0w4x3g

Frozen yogurt

Een verhaal bedenken voor mijn blog is meestal een hele opgave. Je leest de krant, kijkt tv en zit soms vele uren op een terrasje om mensen te observeren. Vooral dat laatste is een hele opgave, dat kost tijd, geld en veel koffie met gebak om de suikerspiegel op peil te houden. Al die passerende mensen zouden in een nieuw verhaal kunnen passen, dus de koffie is ook om scherp en alert te blijven. Stel dat je een iemand mist die inspiratie voor je verhaal zou kunnen worden. Soms is het iemand die opvalt door zijn of haar kleding, dan weer de manier van voortbewegen. Sommige stampen als een molenpaard voorbij en danst je kopje op het tafeltje. Strakke leggings maat tent, of te korte rokjes voor de leeftijd en bouw. Alles is een bron van inspiratie. Ik sla alles op en maak in gedachte aantekeningen en verhalen. Kenmerken van personen combineer ik ook vaak, dus wees niet bang dat een verhaal speciaal over jou zou gaan, dat is dan puur toeval.

Laatst zat ik lekker op het terras van Bagels and Beans te genieten van een kopje koffie. nee dit keer geen taart (mijn vrouw was erbij, die let op mijn buikomvang). Door de iets te lage suikerspiegel was ik minder alert. Zodoende had ik haar bijna gemist. Ineens liep ze mijn blikveld binnen, zwarte schoenen met roze veters. Om haar arm een roze houder voor haar telefoon en  witte dopjes in haar oren. op haar zwarte haren  een licht blauwe zonnebril. De haren in een staartje wat parmantig op en neer ging in de cadans van haar soepele passen. Ineens leek het wel of ze vol op een soort van rem trapte, pardoes stond ze stil. Een ouder echtpaar kon nog net voorkomen dat ze tegen haar opliepen.
Met een begerige blik keek ze naar binnen bij Frozen yogurt en liep snel de zaak binnen. Na een kort ogenblik kwam ze met een gelukzalige blik in haar ogen de zaak weer uit. In haar handen een grote beker met yogurt en veel toppings. Daar moest ze meer naar binnen zijn geweest, ze moeten haar daar kennen. Zo snel was ze geholpen.  De dopjes met muziek gingen weer in de oren en al lepelend uit haar beker, liep ze langzaam door.  Ik schat dat je toch zeker 10 kilometer moet hardlopen om zo,n beker weer te compenseren.


The same thing waits for you, if you run
A new place with the same old view, if you run
The same heart beats, if you run
The story repeats, if you run

Boy meets girl - If you run

https://youtu.be/kqx1ZpDSOGo

Zwart en Harig

Mensen die weten dat ik als gids werk in Dierenpark Amersfoort vragen vaak of ik bijzondere dingen meemaak. Het antwoord is meestal ja, die maak ik mee. Daarom vandaag dan maar een blog geschreven over het wel en wee van een gids.

Toen ik in 2008 op 57 jarige leeftijd met prepensioen mocht van mijn werkgever, kwam mijn jongste dochter met een folder aan waarin vrijwilligers werden gevraagd voor het dierenpark. Dat is vast wat voor jou zei ze. Mij leek het ook wel wat, dus ik contact gezocht en op gesprek. Leek mij heel leuk om te doen, maar ik moest wel meteen aan de studie, De weg in het park leren, zelfs de plaats van alle toiletten moest je weten, alle dieren leren van stekelmuizen tot olifanten. Na iedere lesdag een toets maken die voldoende moest zijn en dat meerdere zaterdagochtenden. Na een algemene eindtoets mocht dan eindelijk het park in om bezoekers meer over de dieren en het park te vertellen. Daarna heb ik nog de aparte cursus "Koele Knuffels" (werken met slangen, vogelspinnen en kakkerlakken) en de rondleidingcursus gevolgd. Later kwam ook het huidige Dinopark erbij en dat betekende weer aan de studie, om alle tijdperken, namen dinosaurussen te leren.

 Iedere nieuwe uitbreiding in het park betekend weer bijleren. Sommige onderdelen/dieren hebben wat meer voorkeur dan de ander. Voor mij is vaak van belang met welke achtergrond een thema gebied is ontworpen/aangelegd. Ik probeer ook het ontwerp en doel van een gebied mee te nemen in mijn verhaal. Zo gaat voor mij een dier/thema/gebouw leven en kan ik het denk ik beter overbrengen aan de bezoekers.

Een voorbeeld is bijvoorbeeld de Stad der Oudheid, waar de relatie mens/dier op een mooie wijze kan worden verteld. Een belangrijk stukje is voor mij ook de Japanse tuin, omdat deze tuin in een historische context geplaatst kan worden met het ontstaan van het park.

Natuurlijk maak je ook bijzondere dingen mee tijdens je diensten in het park. Zo is het altijd een uitdaging om bezoekers die bang zijn voor spinnen toch zo ver te krijgen dat ze de vogelspin over hun hand laten lopen. Ook tijdens rondleidingen maak je dingen mee die bijzonder zijn of je voor altijd bijblijven. Ik heb een aantal keren een rondleiding mogen doen voor Make a Wish, dat zijn de dagen dat je kunt genieten van bijzondere mensen die blij zijn om hun lievelingsdier van dichtbij te kunnen bewonderen en met een glimlach op hun gezicht naar huis gaan, ondanks de vaak heftige verhalen die ik die dag meekrijg.

Natuurlijk zijn er ook bezoekers die je tijdens het vertellen van je verhaal volledig van slag kunnen maken. De meest bijzondere was wel de dag dat ik met een groep bezoekers door het park liep en vertelde dat de volgende dieren de chimpansees waren. Waarop een vrouw zei daar ga ik niet heen, die doen me te veel aan mijn ex denken, zwart en harig. De hele groep en ook ik zelf kwamen niet meer bij van het lachen.

Je snapt dat ik mijn rondleiding die dag niet meer op een normale manier heb kunnen afmaken.

Hold My False Teeth (and I'll Show You How to Dance)

Eind 2014 stopte onze tandarts met werken. Bij onze nieuwe tandarts bleek dat er toch meer aan de hand te zijn met mijn gebit dan ik dacht. Mijn oude tandarts maakte  röntgenfoto's waarna je een kwartiertje moest wachten omdat deze eerst ontwikkeld moesten worden. Hij hield de kleine foto dan voor de grote lamp boven de stoel en dan hoorde je of er een probleem was of niet.
Onze nieuwe tandarts maakte een overzichtsfoto en daarna verscheen bijna kamerbreed een slagveld op de monitor. Een lichte schok voer door mijn lichaam. Was dat echt mijn gebit?  Helaas dat was mijn gebit. Monumentenzorg zou er geen heil meer inzien, was mijn eerste gedachte. De tandarts keek erg zorgelijk en wees me op alle zwakke punten. Er viel niet veel meer aan te herstellen. Ondergebit kan nog op een paar punten hersteld worden, zodat er een frame geplaatst kan worden. Boven was de conclusie duidelijk. Vandaar dat ik gisterochtend een lepel met blauwe smurfenpasta in mijn mond mocht ontvangen en er een mooie (nou ja, mooi) afdruk van mijn gebit werd gemaakt. Vandaag mocht ik een mooie kleur uitzoeken voor de tanden in mijn nieuw te maken bovengebit.  13 augustus gaan om zeven uur 's morgens alle boven tanden en kiezen eruit, krijg ik direct een kunstgebit en mag dan weer naar huis om bij te komen. Dus als ik na die tijd even niet in beeld ben, dan ben ik dansen ;>)

Hold My False Teeth (and I'll Show You How to Dance)

Tiens mon râtelier (et je vas te montrer comment danser) by Camey Doucet.

Tiens mon râtelier,
Et je vas te monter comment danser.
Je vas bruler ce vieux plancher,
Et la boucane va voler.
Si tu tiens mon râtelier,
Je vas te montrer comment danser
Avec le pit et tit pit, et le pit et tit clop (*)
Et le hip et tit hip, et le hip et tit hop.
Tiens mon râtelier,
Et je vas te montrer comment danser.

Cube Story: verhaal zeven

Wat liggen jullie me toch aan te staren? Hebben jullie niets beters te doen? Jij daar, ja jij zogenaamde regenboog. Je hebt niet eens kleur. Een regenboog hoort kleur te hebben. Mensen moeten blij worden als ze je zien, nou ik wordt niet blij van je niets zeggende grijs. Het gezicht begon te zingen: "Somewhere over the rainbow". Ja dat zou nog kunnen, dat de andere kant van de regenboog een beter verhaal oplevert. Maar verder komt er ook niet veel zinnigs uit jou mond. Je lijkt wel een vis die naar lucht ligt te happen. O, je probeerde me uit mijn tent te lokken met je gezang? Nou veel inspiratie levert het niet op. De halve nacht heb ik liggen nadenken over wat ik met jullie stelletje ongeregeld aan moet. Kijk die voetafdruk wil nog wel lukken om daar iets mee te doen: You walked with me, footprints in the sand. And helped me understand where I'm going. (Leona Lewis)


Kijk daar krijgen de mensen beelden van in hun hoofd. Mooie stranden, schildpadden en een heldere maan aan de lucht.

Maar zoals jullie daar nu met z'n allen liggen helpen jullie mijn verhaal naar de bliksem.Nee, dan het kleed dat geeft pas inspiratie, daar kunnen jullie stenen niet tegenop.

Loom lag ze daar op het hoogpolige kleed, de zon streelde haar lichaam en gaf haar rode haar een koperen glans. Ze strekte zich een paar maal helemaal uit. En draaide zich op haar rug. Haar strakke buik vertoonde een lichte welving. Langzaam liep hij op haar toe en knielde voorzichtig naast haar neer. Zachtjes kroelde hij haar achter haar linker oor, behaaglijk rolde ze iets opzij. zodat hij ook haar andere oor kon strelen. Hij masseerde met zijn vingertoppen haar buik. Ze begon zachte geluiden te maken. Een lichte trilling ging door haar lichaam. Door de open balkondeur klonk het geluid van een vogel. Ineens sprong ze op en vloog de hordeur in.

YEAR OF The CAT

Cube Story: Verhaal zes

Ik vlieg naar alle richtingen van de kompasroos en dans op de golven van de wind.

De zon of sterren bepalen mijn doel.

Ik zie de mooiste kleuren, als door de ogen van een kind

De zon zet mijn lichaam in vuur en vlam. Als een pijl vlieg in over de aarde.

 Maar de dobbelsteen bepaalt ook mijn lot.

Ik ben een dolende bij, opzoek naar een verhaal met woorden, waarden.

 Bij de korf aan gekomen dans ik mijn verhaal,

Beweeg in alle richtingen en probeer te vertellen wat ik allemaal heb gezien.

Helaas ik ben alleen met strepen die vervagen

Met gebroken vleugels zoek ik naar een plek om te schuilen, zonder om te zien

"Honey Bee"

I am a honey bee,
Shunned off from the colony
and they won't let me in

So I left the hive,
They took away all my stripes
and broke off both my wings

Zee Avi - Honey Bee

Cube Story: verhaal vijf

De maan verlicht de kamer met een zacht warme gloed. Door de gordijnen van het slaapkamerraam zie ik vaag nog de lichtjes van de flat achter ons huis. Ik lijk in een diep dal te vallen als de slaap me overvalt.

"Het hek van de tuin is afgesloten met een groot roestig hangslot. Voorzichtig voel ik met mijn hand aan het slot, het brokkelt van ouderdom uit elkaar en valt vlak voor mijn voeten op de grond. Ik duw tegen het hek wat piepend open gaat. Dit moet de toegang tot de geheime tuin van het huis met de donker toren zijn. Jaren ben ik op zoek geweest naar deze geheime tuin. In vele dromen kwam hij steeds voor, mooie bloemen, struiken en heesters in alle vormen en kleuren. Maar steeds kon ik de ingang niet vinden. Ik begon me zelfs af te vragen of de tuin wel echt bestond. Zelfs de mensen in mijn dromen konden me niet vertellen waar de tuin moest zijn. Omdat ze altijd een soort masker droegen kon ik ook niet achterhalen  wie de personen waren die vertelde over de tuin, maar nooit lieten ze los waar de tuin te vinden was. Zoek en je zal hem vanzelf vinden was hun antwoord.
We hebben allemaal een landschap in ons zelf, ook jij dus zoek. Geheime kamers en tuinen die in je groeien en langzaam tot ontwikkeling komen en dan...
Soms dacht ik dat ik de tuin gevonden had, ik schreef er over in gedichten of verhalen of sprak er over  met anderen mensen. Wat zocht ik eigenlijk?. Dat is moeilijk te zeggen, een Japanse tuin met al zijn symboliek? Een Zen tuin om mijn ziel rust te geven? En dan nu ineens die tuin, hier in mijn droom, helemaal zelf gevonden. Wat een sterk emotioneel moment, de geur van de bloemen en planten vulde heel mijn ziel.

 Eindelijk "Mijn Secret Garden" https://www.youtube.com/watch?v=-sWnEWpS_fA


   Componist: Rolf Lovland

Cube Story: verhaal vier

De vrouw gooide met een achteloos gebaar de dobbelstenen voor me op de grond. "Hier ligt je toekomst": zei ze met een mooie glimlach. Het was dat het een mooie vrouw was om te zien, anders had ik niet gepikt dat ze zomaar de stenen op de grond gooide.
Vertwijfeld staarde ik naar de stenen op de grond, wat moest ik hier nu mee?
Ik moest van haar een verhaal schrijven, "de stenen wijzen je de weg". Ja, lekker zeg, mag ik zelf gaan uitzoeken wat die stenen allemaal betekenen.
Ik nam de stenen mee naar huis en legde ze voorzichtig op de tafel. Lange tijd bleef ik er naar staren. Deze opdracht was duidelijk een brug te ver voor me. De tijd tikte langzaam weg en het werd al snel donker. Ik gaf de planten in de vensterbank wat water en staarde wat naar buiten. Aan de reeds donker hemel flitste een vallende ster. Vlug deed ik een wens. Normaal mag je die niet vertellen aan anderen, maar ik wenste dat de donkere vrouw vast zou lopen in haar eigen verhaal. Een beetje sprookjes vertellen aan andere mensen en zelf buitenschot blijven. Ik had al vernomen van andere mensen dat ze in een soort sprookjes wereld leefde, dromend van een prins op een wit paard. Die zou haar moeten redden uit haar ivoren toren. Ha, ze had niet door dat de echte prinsen allemaal langs haar heen reden, terwijl zij daar zat in haar kamertje drie hoog achter, waar ze staarde in haar toverspiegel.
Nee, dan had ik het toch beter voor elkaar. Zo vrij als een vogel kon ik mijn gedachten laten gaan. Vliegen naar iedere bestemming en zelf bepalen naar welke kant de weegschaal zou doorslaan.
Lekker niks aantrekken van haar zogenaamde toverstenen, waarmee je je eigen verhaal kon schrijven. Gewoon doen wat het leukste is en je eigen gedachten je lot laten bepalen. Ik draaide de deur op het nachtslot en deed het licht uit.

Morgen maar eens gaan nadenken over een echt verhaal.

Free as a bird,
it's the next best thing to be.
Free as a bird.

Free like a Bird

Cube Story: verhaal drie

Hij slofte langzaam de trap naar de zolder op. Daar helemaal boven in het huis was de plek waar hij het liefste was. De trap kraakte bij iedere stap, de treden waren al aardig uitgesleten door de vele keren dat hij naar boven gelopen was. Hij opende de deur van het kamertje en ontstak de oude schemerlamp. De lamp zette de kamer in een warm gele gloed. Een tor op de muur vluchtte naar een veilige donkere hoek van de kamer. Hij ging zitten in de grote oude Libertystoel en verstelde de leuning in een de stand die hij zo prettig vond als hij wilde lezen. Van het tafeltje naast de stoel pakte hij het boek op. Een geel papiertje gaf aan waar hij gister was gestopt met lezen. Door het zolderraam viel een streep maanlicht op een gravure aan de muur. Daar stond een afbeelding op van een piramide. Die had hij jaren gelden eens gekocht bij de kringloopwinkel, gewoon omdat hij het een leuke afbeelding had gevonden. Hij sloeg het boek open, haalde het papiertje tussen de bladzijde uit en legde het op het tafeltje. Uit de zak van zijn colbert haalde hij een appel, die hij eerst langs de mouwen van het jasje glimmend opwreef. Langzaam nam hij een hap uit de appel en begon te lezen.

Biggles zweefde aan zijn parachute langzaam naar de grond. Motorpech had hem gedwongen om uit het vliegtuig te springen. Dat was een streep door de rekening, nu lande hij midden in de woestijn van Egypte. Veilig geland maakte hij eerst een tent van de parachute, als bescherming tegen de brandende zon.

Ineens was alles donker, de gloeilamp had het begeven.Met alleen dat streepje maanlicht zocht hij zijn weg over de zolder. Aan de andere kant stond een oude weegschaal, daar moesten nog wat gloeilampen op liggen. Daar was haast niet meer aan te komen. alleen maar ledlampen verkochten ze tegenwoordig nog. Ja, gelukkig er lag nog een doosje met een lamp erin. 

Met een zucht van opluchting liep hij voorzichtig terug naar zijn stoel.

Biggles had intussen een vuurtje aangelegd......................

Cube Story nummer twee

Met gefronste wenkbrauwen zat hij naar het nieuws op de tv te kijken. Mannen met maskers waren de toren van een eeuwenoud gebouw met mokers en bulldozers  aan het slopen.
De gebouwen kende hij goed. Een paar jaar geleden had hij ze nog van dichtbij mogen aanschouwen. Afbeeldingen van gevleugelde leeuwen, schapen en mestkevers sierde de muren van het oude paleis.
Duizenden jaren hadden de gebouwen alle stormen en oorlogen overleefd. Nu werden ze met bruut geweld gesloopt. Ongelooflijk dat dit gebeurde. Net zo ongelooflijk om te zien dat mensen schijnbaar zo mak als een lam naar de slachtbank geleid werden. Wat waren dat voor figuren die zo iets barbaars konden doen. Geen enkele eerbied leek het wel voor mens of cultuur. Wat hem betreft mochten ze door de bliksem worden getroffen. Was hij maar een tovenaar dan zou hij met zijn toverstaf zwaaien en alles weer herstellen. In gedachten sprak hij een toverspreuk uit.

Het nieuwsbericht toonde nu vliegtuigen die hoog in de lucht hun sporen trokken op weg naar een volgend doel.

Cube Story

Sabrina Diana gooit elke week 9 dobbelstenen met verschillende plaatjes (story cubes) en verwerkt deze in een verhaal. Dat vond ik zo'n leuk idee, dat ik met haar meedoe. Zo kunnen we zien hoe verschillend, of juist niet, onze fantasie is. 

De mist begon steeds dikker te worden. De omgeving vervaagde steeds meer en hij kon bijna niet meer zien waar hij liep. Zwoegend klom hij langzaam het pad omhoog de berg op. De eenzaamheid begon hem parten te spelen, hij praatte zelfs tegen de schapen en koeien de verbaasd opkeken als hij plots naast hun uit de mist opdook. Hij leek wel die heilige Antonius van Padua waarvan werd verteld dat hij voor de vissen was gaan preken: die zouden tenminste wel luisteren. En zo was het. Zodra hij het woord richtte tot de golven van de zee, kwamen van alle kanten vissen aanzwemmen en stelden zich in rijen voor hem op, de kleintjes helemaal vooraan in het ondiepe water, de grotere op de achterste rijen. Door met hun staart bewegingen in het water te maken, gaven ze hun instemming met Antonius' woorden te kennen.
Ineens doemde de contouren van een toren op uit de mist. Eindelijk! Dit moest het klooster zijn waar hij naar op zoek was. Nu maar hopen dat er nog een slaapplaats voor hem was.
Tot zijn schrik zag hij dat de grote deur afgesloten was met een hangslot. Dat zou toch niet waar zijn, gesloten! Naast de deur bleek echter een touw te hangen, hij trok eraan en hoorde binnen een bel luiden. In de muur een klein stukje verder ging een kleine deur open, door de mist had hij die over het hoofd gezien. Een monnik wenkte hem en hij liep naar binnen. De monnik wees op een bord wat binnen aan de muur hing. Daar zag hij dat het niet toegestaan was om met een mobiel te bellen en ook dat hem verzocht werd om stil te zijn. De monnik gaf met handgebaren te kennen dat hij hem moest volgen en wees hem een kleine ruimte waar een bed,tafel en een stoel stond. Op een papier aan de muur stond dat er morgen om 6 uur een dienst was en hij om 7 uur kon ontbijten. Hij deed zijn zware rugzak af en plofte vermoeid op het bed. Onvoorstelbaar dat hij al op dit punt van zijn voettocht was aan gekomen, ruim 2200 km had hij al afgelegd. Hij kon nog net zijn schoenen uittrekken voor hij door de slaap overvallen werd. Het leek nog wel nacht toen hij wakker schrok, de maan scheen door het kleine raampje naar binnen. Op de gang hoorde hij zachte voetstappen. Vast van de monniken die naar de vroege mis gingen. Van hem werd verwacht dat hij ook kwam, dat was een voorwaarde om hier te mogen overnachten. Langzaam liep hij achter de monniken aan en kwam in een daar kaarsen verlichte ruimte waar de mis zou worden opgedragen. Stil luisterde hij naar de eeuwenoude gezangen en gebeden.
Na de mis was er een eenvoudig ontbijt. Er bleken nog meer pelgrims aanwezig te zijn die net als hij zelf zwijgend aan tafel zaten te eten. Zodra hij klaar was haastte hij zich naar de eenvoudige wasruimte, haalde een natte lap over zijn gezicht, poetste zijn tanden en ging zijn rugzak halen. Op de grote binnenplaats zag hij dat de maan zijn plek aan de hemel aan het ruilen was met de zon. Die probeerde voorzichtig door de duisternis heen te breken.
Door de kleine deur in de muur verliet hij het klooster en nu de mist opgetrokken was zag hij al vaag de contouren van de bergketens om hem hen. Een pad voerde omlaag naar het dal. Voor hem zag hij al wat andere pelgrims langzaam de berg afdalen. Achter zich hoorde hij hoe de deur met een sleutel op slot werd gedaan. De monniken waren weer alleen op hun berg. Hij ging verder op weg naar Finisterre. De naam Finisterre is afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, het einde van de wereld, oftewel daar waar de wereld ophoudt. 

De boom

De boom wist zelf niet meer hoe lang hij al op deze gracht stond. Hij was een beetje de tel kwijt geraakt. Al jaren waakte de boom over dit deel van de gracht, hij gaf schaduw, kleur en houvast aan de huizen en mensen in zijn nabije omgeving. Natuurlijk wist de boom ook wel dat sommige mensen een hekel aan hem hadden. Zoals de bewoners van het huis vlak voor hem. De vonden dat hij het uitzicht belemmerde en het zonlicht tegenhield. Zeurpieten had je altijd wel. Hij keek even naar opzij naar dat kleine donkere huisje wat aanleunde tegen dat grote pand met die witte gevel en dat enorme balkon. Als hij daarna keek hoopte hij altijd een glimp op te vangen van dat leuke kleine meisje. Soms mocht ze even tegen het hekje aangeleund naar hem kijken. Eigenlijk vond hij het meisje vaak zielig, het enige groen wat ze kon zien was het kleine boompje bij de ingang van het huis en de boom zelf. Vaak keek ze ook even de gracht af in de hoop dat andere meisje wat een stuk verder woonde te zien. Spelen deden ze niet meer met elkaar. Ja, vroeger wel, maar sinds kort mochten ze elkaar niet meer zien. De boom had wel gehoord wat de reden was maar hij snapte er niets van. Iets met verschil in geloof. De boom begreep zoiets echt niet voor hem was er maar een geloof. Hij geloofde dat zijn doel moest zijn om steeds hoger te komen. Op weg naar het zonlicht, langzaam hoger en hoger. En dat hij kleur, geborgenheid moest geven aan het leven van andere mensen. Bomen maken geen verschil onder elkaar had hij geleerd. 

Ze moesten eens weten dat hij met zijn wortels onder het bestrating van de gracht de beiden huizen met elkaar had verbonden. Even schudde de boom met zijn takken om zijn onbegrip te uiten. Daarna richtte hij zijn blik weer naar de zon.

© Foto: Carlo Fritschy

Zeven huizen (huis zeven)

Langzaam liep hij de smalle gracht af. In het water lagen een aantal boten. Er werd niet meer zoveel gevaren als vroeger. Toen was het druk, veel tuinders, hun boten volgeladen met groente en fruit onderweg naar de veiling. Hoe vaak had hij deze route al niet gelopen. Een paar keer per dag onderweg naar de lagere school en later naar de tramhalte voor de tram naar Den Haag om naar zijn werk te gaan. Bijna bij zijn doel voor vandaag aangekomen ging hij langzamer lopen. Uit zijn jaszak pakte hij een kleine stapel foto's. Daar op de bovenste foto stond het huis. Hij liep er langzaam heen.
Bij het huis aangekomen vergeleek hij het huis met de foto in zijn hand.

foto:Jaap Lagendijk

De voordeur was nog precies hetzelfde, groen met een mooie afbeelding van gietijzer. In het midden een vrouwenfiguur die aan haar arm een mandje bloemen had hangen. De deurknop van koper glom in de zon, die mocht hij vroeger vaak oppoetsen.
In zijn hoofd kwam vanzelf het beeld naar boven van de lange gang achter de deur. Mooie geblokte tegels meestal aan het zicht onttrokken door een lange gangloper. Die loper had in het midden mooie bloemmotieven met aan de randen lange donkere banen die naar het einde van de gang liepen. Die gebruikte hij vroeger vaak als autoweg voor zijn Dinky Toys. Rechts bevonden zich twee deuren. De eerste deur gaf toegang tot de voorkamer. Via de andere deur kwam je in de achterkamer. Daar had hij de meeste tijd doorgebracht toen hij nog klein was. Als je binnenkwam stond links de Liberty stoel waar zijn vader altijd in zat te lezen of z'n middagdutje deed. Daar mocht je alleen inzitten als je ziek was, dan werd van de stoel een bedje gemaakt. Achter de stoel een lage boekenkast met daarin de radio met dat mooie groene oog, wat leek te knipogen als je aan de zenderknop draaide. In het midden van de kamer de eettafel met net zo'n kleed zoals Toon Hermans beschreef in zijn Sinterklaas conference. Verder stond er nog een dressoir  en voor de schoorsteen een glimmende zwarte haard met ruitjes van mica. Aan die haard had hij slechte herinneringen over gehouden. Op een zondagmorgen was hij uitgegleden op het stukje zeil voor de haard en tegen de punt van het deurtje gevallen. Daarna moest hij met een theedoek tegen zijn mond achterop de fiets mee naar het ziekenhuis om zijn kapotte lip te laten hechten. Andere beelden kwamen en gingen weer, de grote tuin achter het huis, buiten spelen voor de deur, maar wel met een touw om je middel anders viel je in de gracht. Zijn vader die bij sneeuw de asla voor de deur leegschudde zodat het minder glad was. De deken voor het slaapkamerraam tegen de vrieskou en dan toch wakker worden met ijs op de dekens.

In dit huis was het allemaal begonnen maar ook plots geëindigd. Op een dag was hij gebeld op zijn werk of hij snel naar huis wilde komen. Zijn vader was gestorven. Na een lange reis vanuit het midden van het land, was hij dezelfde gracht afgelopen en had in de verte nog net de zwarte wagen de hoek om zien rijden. Een jaar later moest hij dezelfde reis weer maken voor zijn moeder.
Toen was wat thuis was ineens huis geworden.

Zo stond hij nog even te staren naar het huis. Toen hij zich omdraaide om terug te gaan, viel er een kleine foto uit de stapel in zijn hand. Daarop stonden zijn ouders die een kleine baby vasthielden. je kon zien dat ze blij met hem waren.

Met een glimlach op zijn gezicht liep hij terug naar het station



Dat zijn mijn goede jeugdherinneringen
die neem je mee zolang je verder leeft.

Boudewijn de Groot: Testament

De valse Koning ( een modern sprookje)

Ergens aan een Noordelijk Zee lag een heel klein landje. Ze hadden een lieve koning en koningin. Eigenlijk waren die meer voor de sier. Want het land werd eigenlijk geregeerd door een valse koning. Die koning had een paar ministers, die bijna net zo vals waren als hij zelf. Natuurlijk had het land wel een parlement, door het volk zelf gekozen, maar daar had de valse koning en zijn ministers geen boodschap aan. Een minister, die ging over de gezondheid van het volk, had een mooie wet bedacht. Daarmee zou ze de kosten van de zorg eens flink omlaag gaan brengen. In het parlement had ze zoete broodjes uitgedeeld en zo diverse mensen achter haar plan gekregen.
De wet moest nog wel door de eerste kamer, maar dat moest geen probleem zijn, dacht ze. Maar dar liep anders, huilend rende ze naar de valse koning. "Ze hebben nee gezegd", snikte ze. "Wie heeft nee gezegd", bulderde de valse koning. "Nou drie van die partij die zogenaamd voor de zwakkere opkomt. Nu sta ik voor schut bij al die zorgverzekeraars. Die dachten dat de buit al binnen was. En nu willen ze me geen kerstpakket geven." "Maar dat pikken we niet": zei de valse koning,"Ik roep die Samson wel op het matje. Onder ons gezegd hij heeft wel een sterke naam, maar hij is eigenlijk al zo zwak dat moet geen probleem worden." De koning pakte zijn I-Phone en stuurde een app naar zijn vazal Samsom "Hierkomen!" Binnen vijf minuten stond de vazal in het regeertorentje van de koning.
"Wat flik je me nu", schreeuwde de koning,"Ik kan met jou ook geen enkel afspraak maken, drie van je broeders durven nee te zeggen tegen dat kroonjuweel hier naast me. Je lost het maar op." Helaas bleven de drie bij hun standpunt. De koning wist wel een oplossing, de mensen die op de vazal hadden gestemd waren al zo verzwakt door alle beslissingen (minder AOW, pensioen, hogere ziekte kosten) dat ze vermoedelijk toch geen weerstand meer zouden bieden. "We gaan het anders doen, ik passeer gewoon de hele mikmak. Al dat gezeur over politiek correct en inspraak.": sprak de koning. De vazal knikte gewillig en de minister stond te juichen. Haar kerstpakket was gered.
Zo kwam het dat toen het volk de volgende morgen wakker werd, dat er een nieuwe wet lag die hun beroofde van hun vertrouwde huisarts. En ze niet meer mochten kiezen welke arts ze zelf het prettigst vonden. Ook nam het gebruik van medicijnen toe, de mensen vroegen slaap en kalmeringsmiddelen. Vooral de mensen van de partij van de vazal boden geen weerstand meer. Ja, vroeger stonden ze op de barricade en schreeuwde leuzen. Nu waren ze verdoofd door alle beslissingen van de valse koning en zijn vazallen.
De koning en zijn vazallen waren ondertussen aan het genieten van een wel verdiende vakantie.

Zeven huizen ( huis zes )

Ze waren het een beetje zat de hele dag in het donker rond te moeten hangen.
De kinderen zeurde nu al dagen dat ze ook wel een keer buiten in het daglicht wilde spelen.
Eigenlijk konden ze dat wel begrijpen, van sommige bezoekers hoorde ze wilde verhalen over zon, zee en bossen.
Op een avond besloten ze dat er maar verandering moest komen in hun manier van leven. Maar hoe ga je zoiets regelen. Aan een kennis die veel vloog vroegen ze advies. Hij had eens verteld over een mooie plek om te wonen, daar wilde ze graag naartoe. Een ander had veel verstand van bouwen en wilde wel een huis voor ze ontwerpen. Langzaam melden zich meer vrienden die aanboden te helpen met de bouw, het vervoer en de planning.
Na veel gesprekken was eindelijk de dag aangebroken dat de plannen echt uitgevoerd gingen worden.
Alleen moest e.a. wel snel gebeuren want de meeste hulp kon eigenlijk maar een dag weg.

Op een avond even na zes uur, stonden ze allemaal klaar bij het busje wat hun naar de bouwlocatie zou brengen. Het was even een hele klus om iedereen in de bus te krijgen. Sommige hadden niet zo goede ervaring aan ritten in het busje, dus moest er wat overredingskracht aan te pas komen om ze erin te krijgen.
Voorin mochten de chimpansees, die waren handig genoeg om de bus te besturen. Daarachter  de giraffen alleen moest voor hun het dakraam open en achterin paste met veel moeite de olifanten. De familie zelf hing aan de lussen vlak onder het dak van de bus. De stokstaartjes hadden een plekje op de hoedenplank gevonden. De imperiaal lag vol met bouwmaterialen en daartussen zat de oehoe die als "TomTom" fungeerde. Hij was tevens verantwoordelijk voor alle planning.
Na een lange rit in het donker kwamen ze op de bouwlocatie aan. Onderweg waren de kleintjes steeds aan het zeuren geweest, dus iedereen was blij dat ze de bus uit konden.
De stokstaartjes begonnen direct met het grondwerk voor de fundering. Al snel waren de contouren zichtbaar van het grondplan. De olifanten droegen de bouwmaterialen naar de chimpansees die de muren begonnen te metselen. Voor het hogere werk  werden de giraffen ingeschakeld, zodat weldra het dak op het huis kon. De familie zelf was niet zo snel en keek verbaasd naar het huis wat straks hun nieuwe onderkomen zou gaan worden.
Alles was bijna klaar toen een klein olifantje riep: "Het klopt volgens mij niet! Ik denk dat mijnheer uil een foutje heeft gemaakt." Iedereen keek hem verbijsterd aan. "Hoezo klopt het niet?":vroeg meneer uil een tikje beledigd. Maar de kleine olifant was samen met zijn zusje al druk tegen het huis aan het duwen. Het huis begon al gevaarlijk naar een kant te hellen. Met een hoop kabaal rolde het om en belande op de punt van het dak, een paar stokstaartjes konden nog net op tijd wegrennen.
De twee kleine olifantjes stonden te juichen van plezier. "Kijk":riep de jongste van de twee, "Luiaards hangen toch altijd ondersteboven. Daar had u helemaal niet aan gedacht meneer uil. Nu klopt het veel beter, alles is nu echt voor de familie luiaard." De uil knikte beschaamd.  Snel werd de laatste hand gelegd aan de afwerking en kon de familie het nieuwe onderkomen betreden. De kinderen waren helemaal door het dolle. Een heel nieuw huis op een mooie plek vlak aan het water.
Snel namen alle andere dieren afscheid van de familie luiaard en klommen allemaal weer snel in het busje. Ze moesten weer snel terug, het busje moest terug gebracht worden en zelf moesten ze de volgende morgen allemaal weer aan het werk. De familie luiaard zwaaide ze na tot ze uit het zicht verdwenen waren. Moeder luiaard slaakte een zucht en sprak zachtjes: "wat een mooi huis hebben we, en wat een geweldige groep vrienden."

voor de liefhebber:  http://www.geo.de/reisen/community/bild/429115/Putbus-Deutschland-In-Lauterbach-auf-Ruegen-stehen-die-Haeuser-Kopf-

Zeven huizen ( huis vijf )

Ze had al een paar keer aangebeld en ongeduldig op haar horloge gekeken.
Eindelijk ging langzaam de deur open. In de opening stond een oude man. Hij had een versleten overhemd met vetvlekken aan, zijn broek was half afgezakt en bleef nog net hangen door de bretels met Mickey Mouse motief. De vrouw zei: "Ik ben van de gemeente, wij doen onderzoek naar de noodzaak van thuiszorg. Volgens onze gegevens heeft u hulp nodig voor u vrouw."
De man staarde haar glazig aan en stamelde: "Ik dacht dat u ons kwam helpen. Wij hebben nu al drie weken geen hulp gezien. Een paar weken geleden hebben ze hier vogelgriep ontdekt. Ik heb de gemeente nog nooit zo snel zien reageren. Niemand mocht het terrein op of af.  Alle kippen en onze mooie witte pauwen zijn geruimd. Aan ons werd niets gevraagd, binnen blijven was de boodschap. Boodschappen kon ik niet doen. Mijn vrouw is al die weken niet gewassen of verzorgd. Zelf heb ik geen schone kleding meer in de kast. Dus u komt echt niet om mijn vrouw te wassen.": vroeg hij vertwijfeld. "Nee, nee ik kom alleen maar kijken of het echt nodig of er hier hulp nodig is, dat is een nieuwe beleid.  Mag ik u  vrouw even zien?": vroeg de vrouw. De man ging de vrouw voor naar een kamer aan het eind van een lange gang. Zachtjes deed hij de deur open en liet de vrouw binnen. Die deinsde geschrokken terug, er kwam een enorme vieze lucht uit de kamer. In een hoek van de kamer stond een bed, onder een smerige deken lag aan de vorm te zien een vrouw. De geur van ontlasting sloeg in haar gezicht. De man sprak zachtjes: "Ziet u, ik krijg haar niet alleen gewassen of verschoond. Volgens mij heeft ze ook koorts en moet steeds niezen." De vrouw rende snel naar buiten en begon driftig te bellen. De man liep verbaasd achter haar aan en ving nog net het woord "Ebola"op. Binnen een kwartier stond het erf vol met mannen in beschermende pakken en zijn vrouw werd in een ambulance geladen die onder politie begeleiding het erf afreed.  De vrouw van de gemeente trok de naad van haar nylons recht en stapte in haar auto. Ze pakte haar papieren en kruiste aan: Geen hulp nodig.

De man sloot de deur en liep terwijl hij zijn bretels losmaakte de trap op naar de zolder en keek nog een keer door de het kleine raampje naar de lege kippenren.

Zeven huizen (huis vier)

Ze zat stil op een bankje bij haar "huis". Het was druk op straat. Drommen toeristen liepen langs haar heen. De meesten verdiept in hun reisgids of turend op een stadsplattegrond. 

Ze zocht wat te drinken in haar voorraadkast, nou ja kast.  Zo noemde ze het wel. Je moest toch een beetje vasthouden aan de oude gewoontes. Ze keek met een kleine glimlach op haar mond naar al die mensen die gehaast voorbijkomen. Wat een druktemakers zeg. Nee, ze was er al aardig aan gewend, ze kon nu wonen waar ze wilde. Nou ja, wonen waar je ze wilde, soms moest ze snel haar "huis" verplaatsen omdat ze haar en haar "huis" niet in de buurt wilden hebben. Pas had ze een leuke plek ontdekt, maar de buren gingen klagen dat haar huisje een aanfluiting was voor de buurt. Het zou zomaar kunnen zijn dat die mensen het zelfde overkwam wat haar overkomen was. Ze verplaatste haar huis een klein stukje, zodat ze wat meer ruimte rond het bankje kreeg. Even de benen strekken.

 Maar ja, een jaar geleden leefde ze ook nog gewoon in een echt huis. Nu was alles anders geworden. Zomaar ineens was het oude vertrouwde leventje veranderd. Iets met geld en haar man. Alles waren ze erdoor kwijtgeraakt, werk, auto, huis, vrienden en familie. Ook de kinderen en kleinkinderen kwamen niet meer langs. Die wilden of konden plotseling niet meer komen. Te druk, te lastig. Ze snapte dat wel. Hoe moest je iets afspreken?  "Kom je morgen even langs, ik zit op het bankje bij het station." Dat werkte niet.  Ze rommelde wat in een van de plastic zakken aan haar "huis "en vond nog een half opgegeten boterham. Het vervelende was dat ze nu ook steeds de "kamer" van haar man moest meezeulen. Die logeerde een tijdje ergens anders. Moest ze maar niet te veel aan denken.

Langzaam stond ze op en duwde haar "huis" voor zich uit. Op zoek naar een plek voor de nacht.

Met dank aan: Guido de Wijs (eindredactie) Leuk en sportief.

Zeven huizen (huis drie)

 Het huis stond er armoedig bij. De verf was jaren geleden voor het laatst aangebracht en de plek voor de auto was inmiddels ingenomen door potten met planten in alle soorten en maten. Niemand in het dorp wist eigenlijk wanneer het verval was begonnen. Volgens de een al meer dan een jaar geleden en een ander wist te vertellen dat het al twee jaar speelde.
Wat het meest op viel was dat de luiken van het huis, die in een dof groene kleur geschilderd waren, al jaren gesloten bleven. De vrouw van het huis zag je soms heel even in het dorp om boodschappen te doen. De bakker vertelde dat direct nadat hij de deur van het slot had gedaan, de vrouw binnenkwam en een brood kocht. Nooit eens wat koekjes of een gebakje.
Volgens de slager kocht ze altijd dezelfde worst en een keer per week een stukje vlees.
De man was al zeker twaalf maanden niet gezien. Niemand wist of hij eigenlijk nog thuis was, op reis of eigenlijk nog wel leefde.

Binnen in het huis was het donker en stil. Door de gesloten luiken kwam, waar het hout niet goed meer aansloot, een dun straaltje licht naar binnen. In het hele huis was geen plant meer te zien, alles wilde in de donkere omgeving niet meer groeien. De vrouw was een hele poos geleden begonnen om alle planten te verhuizen naar een plek naast het huis. Vroeger, ze wist zelf al niet meer hoelang geleden stond hier nog de auto. Nu was de plek een verzamelplaats voor alle planten. Sommige potten hingen aan de muur, anderen vulden de hele parkeerplaats en stonden haast op straat.
Achter een raam in de kamer rechts naast de voordeur, verborgen door de grote luiken, zat de man in een grote leunstoel. Wanneer het mis gegaan was wist hij eigenlijk al niet meer, geen werk, geen vrienden. Hij was gewoon gaan zitten en zat de hele dag voor zich uit te staren. Licht kon hij niet meer verdragen en hij wilde ook niemand meer zien. Zijn vrouw bracht hem 3 keer per dag z'n koffie en om twaalf uur twee boterhammen met dezelfde worst. Vrijdag kreeg hij een stukje vlees bij de gekookte aardappelen en de bloemkool. 's Avonds precies om tien uur stond hij op om naar bed te gaan, om dan de volgende ochtend om acht uur weer in z'n stoel plaats te nemen.

In de keuken was de vrouw bezig om een grote plant in een pot te zetten.

Zeven huizen (huis twee)

Het bordes van het statige pand was keurig geboend. De grote lantaarn boven de voordeur gaf het pand een voorname indruk. Binnen in het pand was het echter stil. Alleen de grote pendule in de gang met de grote marmeren tegels liet zijn getik horen. Boven in het grote pand verdrong een dringend bel geluid de heersende stilte. Vermoeid liep ze voor de zoveelste keer de velen trappen af naar de salon op de begane grond. Mevrouw had gebeld. Vermoedelijk weer voor iets onbenulligs. Beneden aangekomen, vroeg mevrouw om thee. Nee, toch weer thee. Nu moest ze nog verder naar beneden, naar de keuken in het souterrain. Gelukkig was door Karel, die mocht ze wel. Zo vaak zagen ze elkaar niet. Hij was tenminste niet zo deftig. Toen ze de keuken binnenkwam keek ze heel even naar hem. Wat een mooie handen had hij toch. Karel knipoogde naar haar. Ze pakte het dienblad met de thee op en begon de trap naar de salon te beklimmen. Waarom mocht ze de lift niet gebruiken, die was er toch niet voor niets. Ze klopte op de deur van de salon. Ze zette de thee op het tafeltje naast de grote leunstoel, mevrouw wuifde even met haar hand als teken dat ze weer kon gaan. "Kouwe kak" dacht ze nog en slofte de trappen naar de zolder weer op.

Zeven huizen (Huis een)

Het was stil op de gracht. Alleen verdwaalde toeristen slenterde langs de statige huizen en keken verwonderd naar de eeuwen oude gevels. Op een bordes van een van de huizen stond een vrouw de bel te poetsen. De grote koperen naamplaat naast de bel glom al in de late  namiddag zon. Je zag de langslopende mensen vol afgunst naar de vrouw kijken. Dat zij in dat prachtige pand mocht wonen. De vrouw poetste vol overgave door en keek niet op of om. Achter haar klikte een camera om het beeld vast te leggen.  De toerist liep langzaam door. Al spiedend door zijn lens kijkend op zoek naar een volgende tafereeltje.

In de deuropening verscheen een andere vrouw. "Ben je nu nog niet klaar, Maria?, Je moet ook de ramen nog zemen"
Maria keek verschrikt op, ze was ongemerkt met haar gedachten weer terug in haar geboorteland Colombia geweest. Ze dacht aan haar familie ver weg. Die miste ze heel erg. Langzaam liep ze het statige pand weer in. Gauw de ramen zemen, dan kon ze zich weer terugtrekken op haar kleine kamer helemaal boven op de oude zolder.

Inspiratie

Bij de cursus "Schrijfproeverij" mochten we docent Esther Bevers uit een aantal afbeeldingen kiezen en daar een kort verhaal over schrijven. Alle afbeelding waren van: Marius van Dokkum.

Ik heb onderstaande afbeelding als onderwerp genomen en daar mijn eigen interpretatie aangegeven.

©Marius van Dokkum (inspiratie)

Tevreden keek hij de bijkeuken rond. Het was wel even werk geweest, maar het was af. Zou moeder het mooi vinden? Veel meer kon hij er niet van maken.Alleen die rommel dat was niet zo als moeder het graag zag.

Maar ja, ze moest niet gaan zeuren. Schilderen was nu eenmaal niet zijn sterkste kant. Het plafond zag er toch mooi grijs uit en dat was het voornaamste. Hij zocht naar zijn cd die tussen de verf op de grond was gevallen en stopte hem in de cd speler. 

Uit de boxen klonk “White canvas” van A-HA. 

Zacht zong hij mee: Stories are painted in lines on your face. Misunderstandings and little mistakes. A chance to start over is all that it takes. You know if you do; Your life is a canvas, the colours are you.

Het nummer paste wel mooi bij dat lege schildersdoek van moeder. Opruimen moest ze zelf maar doen, hij moest weer naar zijn werk bij de bank.

meer over schrijven in Amersfoort: http://schrijveninamersfoort.nl/ 

meer over Esther Bevers: http://terratekst.wordpress.com/ 

Schrijfproeverij

Voor de cursus "Schrijfproeverij" moesten we als opdracht een column schrijven. Hieronder mijn column

Ik prop mijn aantekening in mijn tas en zeg tegen mijn vrouw: "Ik ga naar Annette"

"Annette?, wie is dat. Daar heb ik je nooit eerder over gehoord". Ik vertel dat zij iemand van de cursus is, die opdrachten geeft die wij dan moeten uitvoeren.

"Opdrachten die jij zomaar uitvoert? Dat probeer ik je al jaren te laten doen. Zoals de vuilnisbak buiten zetten of de krant bij de buurvrouw in de bus gooien. Mooi is dat"

"Ja, en van Margriet moesten we poëzie schrijven, zoals:

Elf

is elf

twee zijn geen

Elfjes, maar noem je

Elven

Ik heb voor jou toch ook weleens wat geschreven: rozen verwelken en schepen......"

  "Ja, zeg dat was meer dan veertig jaar geleden. Daarna was het gelijk over." Ik stamel nog wat en zeg: "Van Jose moesten we iets autobiografisch schrijven, dus over ons zelf"

"Dat zal niet moeilijk geweest zijn, je hebt het steeds over je zelf, of heb je over mij zitten klagen?" Ik leg uit dat ik dat nooit zou doen, ik ben veel te bang voor de gevolgen, denk ik stilletjes.

Voorzichtig vertel ik dat Esther ons verhalen liet verzinnen, het antwoord weet ik eigenlijk al. En ja hoor uit de keuken klinkt: "Verzinnen, verzinnen, dat doe je al jaren, de ene uitvlucht na de andere komt voorbij."

Ik voer aan dat dit echt nodig is om goede fictie te schrijven, maar merk wel dat de frictie tussen ons toeneemt. Hoe moet ik vanavond nog een goede column schrijven. Mijn hoofd tolt al van deze discussie en verwijten.

Gauw pak ik mijn jas van de kapstok, druk een zoen op haar voorhoofd en loop naar de deur.

Vlak voor ik hem dicht trek roept ze: "Volgend jaar krijg je weer gewoon aftershave voor je verjaardag, in plaats van een schrijfcursus"

Hieronder vind je de link naar de in het verhaal genoemde docenten:

Jose Vorstenbosch

Margriet van Bebber

Esther Bevers

Annette Verspoor

Hoogtevrees

Zelfverzekerd liep hij samen met zijn vrouw het pad op. Stoer hield hij de plattegrond in zijn handen, daar moeten we heen wees hij. Weet je het zeker vroeg zijn vrouw. Natuurlijk weet ik het zeker. Maar eh.... niks te maren zei hij. Plots begon hij te zweten en voelde zich duizelig worden. Wat is er vroeg zijn vrouw. Niets zei hij, niets.

 Jawel, ik zie het toch. Kom maar we zijn pas een meter hoog, ik help je verder.

 Waarom ga je hier heen als je weet dat je hoogtevrees hebt? 

Hij gromde wat en liep stil aan haar arm verder. Langzaam schuifelde ze samen omhoog het Eemplein op. Boven aangekomen veegde hij het zweet van zijn voorhoofd en wees op de plattegrond. Die kant op.

Volgende keer wel je bril meenemen, dan kan je de plattegrond beter lezen, mompelde zijn vrouw.

Voor de cursus "Schrijfproeverij" die ik al een aantal weken volg moesten we een kort verhaal over een angst schrijven (fictie). De persoon moesten we een angst geven en die mochten we overdrijven. Het bovenstaande verhaal is mijn versie.

Opening Beat Supplier Amersfoort

Vandaag 22 maart was de opening van Beat Supplier, Kaliumweg 10 te Amersfoort.

Twee jonge ondernemers Jelle Kortes en Juan van Emmerloot hebben Amersfoort verrijkt met een fantastisch nieuwe zaak. Beatsupplier Amersfoort is de drumschool en drumwinkel van Amersfoort. Je kan er les krijgen van bekende drummers en de totale drumbeleving ervaren. Onder grote belangstelling verrichte wethouder cultuur Pim van den Berg de opening. Na zijn toespraak liet hij onder tromgeroffel de grote garagedeur omhoog gaan. Onder het genot gasten, genodigden en belangstellende genieten van diverse optredens en clinics.

In het nieuwe pand is tevens een opnamestudio aanwezig:

Juan van Emmerloot doet de productie zodat je gegarandeerd een goed geluid krijgt. Gebruik je eigen drumset of gebruik een van onze sets.

De recording studio is speciaal ingericht om drums op te nemen; een moderne live room met geïntegreerde control room voor het directer contact tussen producer en muzikant. Naast opnemen, kun je hier ook terecht voor het editten, afmixen en masteren van je album of single opnamen. Juan van Emmerloot opereert hier voornamelijk als producer/drummer, maar geeft in deze studio ook zijn drumlessen en coaching sessies. 

Jelle Kortes runt de winkel en doet de in- en verkoop. Ook voor verhuur kun je bij Beat Supplier terecht.

Kijk voor verdere informatie op hun website :  http://beatsupplier.nl/

Of op hun facebook pagina: https://www.facebook.com/BeatSupplier?fref=ts

Hier nog wat sfeerfoto's van de opening: