Wat het meest op viel was dat de luiken van het huis, die in een dof groene kleur geschilderd waren, al jaren gesloten bleven. De vrouw van het huis zag je soms heel even in het dorp om boodschappen te doen. De bakker vertelde dat direct nadat hij de deur van het slot had gedaan, de vrouw binnenkwam en een brood kocht. Nooit eens wat koekjes of een gebakje.
Volgens de slager kocht ze altijd dezelfde worst en een keer per week een stukje vlees.
De man was al zeker twaalf maanden niet gezien. Niemand wist of hij eigenlijk nog thuis was, op reis of eigenlijk nog wel leefde.
Binnen in het huis was het donker en stil. Door de gesloten luiken kwam, waar het hout niet goed meer aansloot, een dun straaltje licht naar binnen. In het hele huis was geen plant meer te zien, alles wilde in de donkere omgeving niet meer groeien. De vrouw was een hele poos geleden begonnen om alle planten te verhuizen naar een plek naast het huis. Vroeger, ze wist zelf al niet meer hoelang geleden stond hier nog de auto. Nu was de plek een verzamelplaats voor alle planten. Sommige potten hingen aan de muur, anderen vulden de hele parkeerplaats en stonden haast op straat.
Achter een raam in de kamer rechts naast de voordeur, verborgen door de grote luiken, zat de man in een grote leunstoel. Wanneer het mis gegaan was wist hij eigenlijk al niet meer, geen werk, geen vrienden. Hij was gewoon gaan zitten en zat de hele dag voor zich uit te staren. Licht kon hij niet meer verdragen en hij wilde ook niemand meer zien. Zijn vrouw bracht hem 3 keer per dag z'n koffie en om twaalf uur twee boterhammen met dezelfde worst. Vrijdag kreeg hij een stukje vlees bij de gekookte aardappelen en de bloemkool. 's Avonds precies om tien uur stond hij op om naar bed te gaan, om dan de volgende ochtend om acht uur weer in z'n stoel plaats te nemen.
In de keuken was de vrouw bezig om een grote plant in een pot te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor u reactie,
Wim Lagendijk