dinsdag 17 mei 2016

Geraniums

Ineens valt het me op. De laatste maanden begin ik een bepaald patroon waar te nemen in de berichtgeving.
Het begon vorig jaar al met een folder van Beweging 3.0: "Bewegen voor ouderen", daarna al een paar keer een folder met reclame over elektrische fietsen. Toen kwamen de busreisjes met verkooppraatjes over warm ondergoed en speciale kussens. Ook folders van reizen voor de oudere mens. Berichten van de overheid: "Denk aan u pensioen" In de sportschool werden de apparaten steeds iets lichter ingesteld, moest ik dan zelf weer met kilo's verhogen. Als ik vertel dat ik 70 km heb gefietst,volgt meteen de vraag of de accu dat wel haalt. Enige tijd geleden stond er in de trein zomaar een jong meisje voor me op: "Gaat u hier maar zitten hoor" Ik keek nog een paar keer rond of ze het echt tegen mij had. Maar gauw gaan zitten, vanaf Den Haag staan tot Amersfoort is ook niet alles.
Dan krijg je ineens een boekje van je dochter: "Spelletjes van en met opa".
Dat was wel een leuk bericht moet ik echt toegeven.
Scholieren tijdens een rondleiding zeggen ineens U tegen je, dat is helemaal wennen.
Tijdens een bezoek aan een museum vraagt de medewerker aan de kassa:"Heeft een kortingspas voor ouderen?". Toen sloeg de schrik wel even toe, oudere? Ik ben meteen begonnen met twee keer per week te gaan sporten.

De naarste ervaring had ik van de week. Ik schrok met een rode waas voor mijn ogen wakker. Vloog overeind en viel in de haast om van het verhoogde Ikea bed te komen zeker een meter naar beneden.
Ik stommelde de gang door en liep bijna door de glazenruit van de kamerdeur. Dat heb je zonder bril.
Met moeite kreeg ik de deur open, wel stond ik eerst op de poten van de kat. Die ontwijkt me nu nog steeds. De rode gloed kwam duidelijk uit de huiskamer en ik dacht dat mijn ergste nachtmerrie was uitgekomen. Voorzichtig liep ik op het raam af en tasten naar de vensterbank. NIKS. pfff gelukkig geen geraniums. De rode gloed bleek van buiten te komen, een jongere buurman had zijn lichten van de auto laten branden. Die schenen door het raam naar binnen.
Ondertussen was ook mijn vrouw door alle lawaai wakker geworden. Ze vroeg of ik wel goed bij mijn hoofd was om zo vroeg herrie te maken. Ik zei niets meer en strompelde weer naar bed. Ik heb nog een week om bij te komen.