Eindelijk ging langzaam de deur open. In de opening stond een oude man. Hij had een versleten overhemd met vetvlekken aan, zijn broek was half afgezakt en bleef nog net hangen door de bretels met Mickey Mouse motief. De vrouw zei: "Ik ben van de gemeente, wij doen onderzoek naar de noodzaak van thuiszorg. Volgens onze gegevens heeft u hulp nodig voor u vrouw."
De man staarde haar glazig aan en stamelde: "Ik dacht dat u ons kwam helpen. Wij hebben nu al drie weken geen hulp gezien. Een paar weken geleden hebben ze hier vogelgriep ontdekt. Ik heb de gemeente nog nooit zo snel zien reageren. Niemand mocht het terrein op of af. Alle kippen en onze mooie witte pauwen zijn geruimd. Aan ons werd niets gevraagd, binnen blijven was de boodschap. Boodschappen kon ik niet doen. Mijn vrouw is al die weken niet gewassen of verzorgd. Zelf heb ik geen schone kleding meer in de kast. Dus u komt echt niet om mijn vrouw te wassen.": vroeg hij vertwijfeld. "Nee, nee ik kom alleen maar kijken of het echt nodig of er hier hulp nodig is, dat is een nieuwe beleid. Mag ik u vrouw even zien?": vroeg de vrouw. De man ging de vrouw voor naar een kamer aan het eind van een lange gang. Zachtjes deed hij de deur open en liet de vrouw binnen. Die deinsde geschrokken terug, er kwam een enorme vieze lucht uit de kamer. In een hoek van de kamer stond een bed, onder een smerige deken lag aan de vorm te zien een vrouw. De geur van ontlasting sloeg in haar gezicht. De man sprak zachtjes: "Ziet u, ik krijg haar niet alleen gewassen of verschoond. Volgens mij heeft ze ook koorts en moet steeds niezen." De vrouw rende snel naar buiten en begon driftig te bellen. De man liep verbaasd achter haar aan en ving nog net het woord "Ebola"op. Binnen een kwartier stond het erf vol met mannen in beschermende pakken en zijn vrouw werd in een ambulance geladen die onder politie begeleiding het erf afreed. De vrouw van de gemeente trok de naad van haar nylons recht en stapte in haar auto. Ze pakte haar papieren en kruiste aan: Geen hulp nodig.
De man sloot de deur en liep terwijl hij zijn bretels losmaakte de trap op naar de zolder en keek nog een keer door de het kleine raampje naar de lege kippenren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor u reactie,
Wim Lagendijk