De kinderen zeurde nu al dagen dat ze ook wel een keer buiten in het daglicht wilde spelen.
Eigenlijk konden ze dat wel begrijpen, van sommige bezoekers hoorde ze wilde verhalen over zon, zee en bossen.
Op een avond besloten ze dat er maar verandering moest komen in hun manier van leven. Maar hoe ga je zoiets regelen. Aan een kennis die veel vloog vroegen ze advies. Hij had eens verteld over een mooie plek om te wonen, daar wilde ze graag naartoe. Een ander had veel verstand van bouwen en wilde wel een huis voor ze ontwerpen. Langzaam melden zich meer vrienden die aanboden te helpen met de bouw, het vervoer en de planning.
Na veel gesprekken was eindelijk de dag aangebroken dat de plannen echt uitgevoerd gingen worden.
Alleen moest e.a. wel snel gebeuren want de meeste hulp kon eigenlijk maar een dag weg.
Op een avond even na zes uur, stonden ze allemaal klaar bij het busje wat hun naar de bouwlocatie zou brengen. Het was even een hele klus om iedereen in de bus te krijgen. Sommige hadden niet zo goede ervaring aan ritten in het busje, dus moest er wat overredingskracht aan te pas komen om ze erin te krijgen.
Voorin mochten de chimpansees, die waren handig genoeg om de bus te besturen. Daarachter de giraffen alleen moest voor hun het dakraam open en achterin paste met veel moeite de olifanten. De familie zelf hing aan de lussen vlak onder het dak van de bus. De stokstaartjes hadden een plekje op de hoedenplank gevonden. De imperiaal lag vol met bouwmaterialen en daartussen zat de oehoe die als "TomTom" fungeerde. Hij was tevens verantwoordelijk voor alle planning.
Na een lange rit in het donker kwamen ze op de bouwlocatie aan. Onderweg waren de kleintjes steeds aan het zeuren geweest, dus iedereen was blij dat ze de bus uit konden.
De stokstaartjes begonnen direct met het grondwerk voor de fundering. Al snel waren de contouren zichtbaar van het grondplan. De olifanten droegen de bouwmaterialen naar de chimpansees die de muren begonnen te metselen. Voor het hogere werk werden de giraffen ingeschakeld, zodat weldra het dak op het huis kon. De familie zelf was niet zo snel en keek verbaasd naar het huis wat straks hun nieuwe onderkomen zou gaan worden.
Alles was bijna klaar toen een klein olifantje riep: "Het klopt volgens mij niet! Ik denk dat mijnheer uil een foutje heeft gemaakt." Iedereen keek hem verbijsterd aan. "Hoezo klopt het niet?":vroeg meneer uil een tikje beledigd. Maar de kleine olifant was samen met zijn zusje al druk tegen het huis aan het duwen. Het huis begon al gevaarlijk naar een kant te hellen. Met een hoop kabaal rolde het om en belande op de punt van het dak, een paar stokstaartjes konden nog net op tijd wegrennen.
De twee kleine olifantjes stonden te juichen van plezier. "Kijk":riep de jongste van de twee, "Luiaards hangen toch altijd ondersteboven. Daar had u helemaal niet aan gedacht meneer uil. Nu klopt het veel beter, alles is nu echt voor de familie luiaard." De uil knikte beschaamd. Snel werd de laatste hand gelegd aan de afwerking en kon de familie het nieuwe onderkomen betreden. De kinderen waren helemaal door het dolle. Een heel nieuw huis op een mooie plek vlak aan het water.
Snel namen alle andere dieren afscheid van de familie luiaard en klommen allemaal weer snel in het busje. Ze moesten weer snel terug, het busje moest terug gebracht worden en zelf moesten ze de volgende morgen allemaal weer aan het werk. De familie luiaard zwaaide ze na tot ze uit het zicht verdwenen waren. Moeder luiaard slaakte een zucht en sprak zachtjes: "wat een mooi huis hebben we, en wat een geweldige groep vrienden."
voor de liefhebber: http://www.geo.de/reisen/community/bild/429115/Putbus-Deutschland-In-Lauterbach-auf-Ruegen-stehen-die-Haeuser-Kopf-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor u reactie,
Wim Lagendijk