De vrouw gooide met een achteloos gebaar de dobbelstenen voor me op de grond. "Hier ligt je toekomst": zei ze met een mooie glimlach. Het was dat het een mooie vrouw was om te zien, anders had ik niet gepikt dat ze zomaar de stenen op de grond gooide.
Vertwijfeld staarde ik naar de stenen op de grond, wat moest ik hier nu mee?
Ik moest van haar een verhaal schrijven, "de stenen wijzen je de weg". Ja, lekker zeg, mag ik zelf gaan uitzoeken wat die stenen allemaal betekenen.
Ik nam de stenen mee naar huis en legde ze voorzichtig op de tafel. Lange tijd bleef ik er naar staren. Deze opdracht was duidelijk een brug te ver voor me. De tijd tikte langzaam weg en het werd al snel donker. Ik gaf de planten in de vensterbank wat water en staarde wat naar buiten. Aan de reeds donker hemel flitste een vallende ster. Vlug deed ik een wens. Normaal mag je die niet vertellen aan anderen, maar ik wenste dat de donkere vrouw vast zou lopen in haar eigen verhaal. Een beetje sprookjes vertellen aan andere mensen en zelf buitenschot blijven. Ik had al vernomen van andere mensen dat ze in een soort sprookjes wereld leefde, dromend van een prins op een wit paard. Die zou haar moeten redden uit haar ivoren toren. Ha, ze had niet door dat de echte prinsen allemaal langs haar heen reden, terwijl zij daar zat in haar kamertje drie hoog achter, waar ze staarde in haar toverspiegel.
Nee, dan had ik het toch beter voor elkaar. Zo vrij als een vogel kon ik mijn gedachten laten gaan. Vliegen naar iedere bestemming en zelf bepalen naar welke kant de weegschaal zou doorslaan.
Lekker niks aantrekken van haar zogenaamde toverstenen, waarmee je je eigen verhaal kon schrijven. Gewoon doen wat het leukste is en je eigen gedachten je lot laten bepalen. Ik draaide de deur op het nachtslot en deed het licht uit.
Morgen maar eens gaan nadenken over een echt verhaal.
Free as a bird,
it's the next best thing to be.
Free as a bird.
Free like a Bird
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor u reactie,
Wim Lagendijk