Opa, Opa, roept mijn kleindochter en maakt draaiende bewegingen met haar armen. Moet ik de wielen van de bus zingen vraag ik, en ze knikt. Samen zingen we dan de wielen van de bus, we doen de deuren, de wissers, de lampen en nog veel meer. Prachtig om te zien hoe ze alles mee doet en probeert op haar manier mee te zingen. Hoe anders was dat met mijn opa vroeger. De paar keer per jaar dat ik hem zag, was met oud en nieuw en af en toe kwam hij langs op je verjaardag. Meestal kreeg ik een gulden en was je al blij dat hij ook nog even naar je rapport keek. Te druk met de kleinkinderen van zijn tweede vrouw. (denk ik nu). Meestal was het een stijf en min of meer saai bezoek. Het enige leuke als je bij opa op bezoek kwam,was dat hij zo'n mooie view-master had, met plaatjes van Canada waar zijn andere kleinkinderen woonde. Gelukkig hadden mijn eigen kinderen een leukere opa. Die maakte het gemis van de andere opa goed. Had altijd tijd voor ze en was altijd met ze bezig.
Maar mijn kleindochter roept weer, gauw weer samen zingen : met je vingertjes, met je platte platte handen......
Zaterdag wordt ze al weer 2 jaar, wat gaat de tijd snel.
https://youtu.be/cWHc_GoC0-g
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor u reactie,
Wim Lagendijk