Zeven huizen (huis zeven)

Langzaam liep hij de smalle gracht af. In het water lagen een aantal boten. Er werd niet meer zoveel gevaren als vroeger. Toen was het druk, veel tuinders, hun boten volgeladen met groente en fruit onderweg naar de veiling. Hoe vaak had hij deze route al niet gelopen. Een paar keer per dag onderweg naar de lagere school en later naar de tramhalte voor de tram naar Den Haag om naar zijn werk te gaan. Bijna bij zijn doel voor vandaag aangekomen ging hij langzamer lopen. Uit zijn jaszak pakte hij een kleine stapel foto's. Daar op de bovenste foto stond het huis. Hij liep er langzaam heen.
Bij het huis aangekomen vergeleek hij het huis met de foto in zijn hand.

foto:Jaap Lagendijk

De voordeur was nog precies hetzelfde, groen met een mooie afbeelding van gietijzer. In het midden een vrouwenfiguur die aan haar arm een mandje bloemen had hangen. De deurknop van koper glom in de zon, die mocht hij vroeger vaak oppoetsen.
In zijn hoofd kwam vanzelf het beeld naar boven van de lange gang achter de deur. Mooie geblokte tegels meestal aan het zicht onttrokken door een lange gangloper. Die loper had in het midden mooie bloemmotieven met aan de randen lange donkere banen die naar het einde van de gang liepen. Die gebruikte hij vroeger vaak als autoweg voor zijn Dinky Toys. Rechts bevonden zich twee deuren. De eerste deur gaf toegang tot de voorkamer. Via de andere deur kwam je in de achterkamer. Daar had hij de meeste tijd doorgebracht toen hij nog klein was. Als je binnenkwam stond links de Liberty stoel waar zijn vader altijd in zat te lezen of z'n middagdutje deed. Daar mocht je alleen inzitten als je ziek was, dan werd van de stoel een bedje gemaakt. Achter de stoel een lage boekenkast met daarin de radio met dat mooie groene oog, wat leek te knipogen als je aan de zenderknop draaide. In het midden van de kamer de eettafel met net zo'n kleed zoals Toon Hermans beschreef in zijn Sinterklaas conference. Verder stond er nog een dressoir  en voor de schoorsteen een glimmende zwarte haard met ruitjes van mica. Aan die haard had hij slechte herinneringen over gehouden. Op een zondagmorgen was hij uitgegleden op het stukje zeil voor de haard en tegen de punt van het deurtje gevallen. Daarna moest hij met een theedoek tegen zijn mond achterop de fiets mee naar het ziekenhuis om zijn kapotte lip te laten hechten. Andere beelden kwamen en gingen weer, de grote tuin achter het huis, buiten spelen voor de deur, maar wel met een touw om je middel anders viel je in de gracht. Zijn vader die bij sneeuw de asla voor de deur leegschudde zodat het minder glad was. De deken voor het slaapkamerraam tegen de vrieskou en dan toch wakker worden met ijs op de dekens.

In dit huis was het allemaal begonnen maar ook plots geëindigd. Op een dag was hij gebeld op zijn werk of hij snel naar huis wilde komen. Zijn vader was gestorven. Na een lange reis vanuit het midden van het land, was hij dezelfde gracht afgelopen en had in de verte nog net de zwarte wagen de hoek om zien rijden. Een jaar later moest hij dezelfde reis weer maken voor zijn moeder.
Toen was wat thuis was ineens huis geworden.

Zo stond hij nog even te staren naar het huis. Toen hij zich omdraaide om terug te gaan, viel er een kleine foto uit de stapel in zijn hand. Daarop stonden zijn ouders die een kleine baby vasthielden. je kon zien dat ze blij met hem waren.

Met een glimlach op zijn gezicht liep hij terug naar het station



Dat zijn mijn goede jeugdherinneringen
die neem je mee zolang je verder leeft.

Boudewijn de Groot: Testament

De valse Koning ( een modern sprookje)

Ergens aan een Noordelijk Zee lag een heel klein landje. Ze hadden een lieve koning en koningin. Eigenlijk waren die meer voor de sier. Want het land werd eigenlijk geregeerd door een valse koning. Die koning had een paar ministers, die bijna net zo vals waren als hij zelf. Natuurlijk had het land wel een parlement, door het volk zelf gekozen, maar daar had de valse koning en zijn ministers geen boodschap aan. Een minister, die ging over de gezondheid van het volk, had een mooie wet bedacht. Daarmee zou ze de kosten van de zorg eens flink omlaag gaan brengen. In het parlement had ze zoete broodjes uitgedeeld en zo diverse mensen achter haar plan gekregen.
De wet moest nog wel door de eerste kamer, maar dat moest geen probleem zijn, dacht ze. Maar dar liep anders, huilend rende ze naar de valse koning. "Ze hebben nee gezegd", snikte ze. "Wie heeft nee gezegd", bulderde de valse koning. "Nou drie van die partij die zogenaamd voor de zwakkere opkomt. Nu sta ik voor schut bij al die zorgverzekeraars. Die dachten dat de buit al binnen was. En nu willen ze me geen kerstpakket geven." "Maar dat pikken we niet": zei de valse koning,"Ik roep die Samson wel op het matje. Onder ons gezegd hij heeft wel een sterke naam, maar hij is eigenlijk al zo zwak dat moet geen probleem worden." De koning pakte zijn I-Phone en stuurde een app naar zijn vazal Samsom "Hierkomen!" Binnen vijf minuten stond de vazal in het regeertorentje van de koning.
"Wat flik je me nu", schreeuwde de koning,"Ik kan met jou ook geen enkel afspraak maken, drie van je broeders durven nee te zeggen tegen dat kroonjuweel hier naast me. Je lost het maar op." Helaas bleven de drie bij hun standpunt. De koning wist wel een oplossing, de mensen die op de vazal hadden gestemd waren al zo verzwakt door alle beslissingen (minder AOW, pensioen, hogere ziekte kosten) dat ze vermoedelijk toch geen weerstand meer zouden bieden. "We gaan het anders doen, ik passeer gewoon de hele mikmak. Al dat gezeur over politiek correct en inspraak.": sprak de koning. De vazal knikte gewillig en de minister stond te juichen. Haar kerstpakket was gered.
Zo kwam het dat toen het volk de volgende morgen wakker werd, dat er een nieuwe wet lag die hun beroofde van hun vertrouwde huisarts. En ze niet meer mochten kiezen welke arts ze zelf het prettigst vonden. Ook nam het gebruik van medicijnen toe, de mensen vroegen slaap en kalmeringsmiddelen. Vooral de mensen van de partij van de vazal boden geen weerstand meer. Ja, vroeger stonden ze op de barricade en schreeuwde leuzen. Nu waren ze verdoofd door alle beslissingen van de valse koning en zijn vazallen.
De koning en zijn vazallen waren ondertussen aan het genieten van een wel verdiende vakantie.

Zeven huizen ( huis zes )

Ze waren het een beetje zat de hele dag in het donker rond te moeten hangen.
De kinderen zeurde nu al dagen dat ze ook wel een keer buiten in het daglicht wilde spelen.
Eigenlijk konden ze dat wel begrijpen, van sommige bezoekers hoorde ze wilde verhalen over zon, zee en bossen.
Op een avond besloten ze dat er maar verandering moest komen in hun manier van leven. Maar hoe ga je zoiets regelen. Aan een kennis die veel vloog vroegen ze advies. Hij had eens verteld over een mooie plek om te wonen, daar wilde ze graag naartoe. Een ander had veel verstand van bouwen en wilde wel een huis voor ze ontwerpen. Langzaam melden zich meer vrienden die aanboden te helpen met de bouw, het vervoer en de planning.
Na veel gesprekken was eindelijk de dag aangebroken dat de plannen echt uitgevoerd gingen worden.
Alleen moest e.a. wel snel gebeuren want de meeste hulp kon eigenlijk maar een dag weg.

Op een avond even na zes uur, stonden ze allemaal klaar bij het busje wat hun naar de bouwlocatie zou brengen. Het was even een hele klus om iedereen in de bus te krijgen. Sommige hadden niet zo goede ervaring aan ritten in het busje, dus moest er wat overredingskracht aan te pas komen om ze erin te krijgen.
Voorin mochten de chimpansees, die waren handig genoeg om de bus te besturen. Daarachter  de giraffen alleen moest voor hun het dakraam open en achterin paste met veel moeite de olifanten. De familie zelf hing aan de lussen vlak onder het dak van de bus. De stokstaartjes hadden een plekje op de hoedenplank gevonden. De imperiaal lag vol met bouwmaterialen en daartussen zat de oehoe die als "TomTom" fungeerde. Hij was tevens verantwoordelijk voor alle planning.
Na een lange rit in het donker kwamen ze op de bouwlocatie aan. Onderweg waren de kleintjes steeds aan het zeuren geweest, dus iedereen was blij dat ze de bus uit konden.
De stokstaartjes begonnen direct met het grondwerk voor de fundering. Al snel waren de contouren zichtbaar van het grondplan. De olifanten droegen de bouwmaterialen naar de chimpansees die de muren begonnen te metselen. Voor het hogere werk  werden de giraffen ingeschakeld, zodat weldra het dak op het huis kon. De familie zelf was niet zo snel en keek verbaasd naar het huis wat straks hun nieuwe onderkomen zou gaan worden.
Alles was bijna klaar toen een klein olifantje riep: "Het klopt volgens mij niet! Ik denk dat mijnheer uil een foutje heeft gemaakt." Iedereen keek hem verbijsterd aan. "Hoezo klopt het niet?":vroeg meneer uil een tikje beledigd. Maar de kleine olifant was samen met zijn zusje al druk tegen het huis aan het duwen. Het huis begon al gevaarlijk naar een kant te hellen. Met een hoop kabaal rolde het om en belande op de punt van het dak, een paar stokstaartjes konden nog net op tijd wegrennen.
De twee kleine olifantjes stonden te juichen van plezier. "Kijk":riep de jongste van de twee, "Luiaards hangen toch altijd ondersteboven. Daar had u helemaal niet aan gedacht meneer uil. Nu klopt het veel beter, alles is nu echt voor de familie luiaard." De uil knikte beschaamd.  Snel werd de laatste hand gelegd aan de afwerking en kon de familie het nieuwe onderkomen betreden. De kinderen waren helemaal door het dolle. Een heel nieuw huis op een mooie plek vlak aan het water.
Snel namen alle andere dieren afscheid van de familie luiaard en klommen allemaal weer snel in het busje. Ze moesten weer snel terug, het busje moest terug gebracht worden en zelf moesten ze de volgende morgen allemaal weer aan het werk. De familie luiaard zwaaide ze na tot ze uit het zicht verdwenen waren. Moeder luiaard slaakte een zucht en sprak zachtjes: "wat een mooi huis hebben we, en wat een geweldige groep vrienden."

voor de liefhebber:  http://www.geo.de/reisen/community/bild/429115/Putbus-Deutschland-In-Lauterbach-auf-Ruegen-stehen-die-Haeuser-Kopf-

Zeven huizen ( huis vijf )

Ze had al een paar keer aangebeld en ongeduldig op haar horloge gekeken.
Eindelijk ging langzaam de deur open. In de opening stond een oude man. Hij had een versleten overhemd met vetvlekken aan, zijn broek was half afgezakt en bleef nog net hangen door de bretels met Mickey Mouse motief. De vrouw zei: "Ik ben van de gemeente, wij doen onderzoek naar de noodzaak van thuiszorg. Volgens onze gegevens heeft u hulp nodig voor u vrouw."
De man staarde haar glazig aan en stamelde: "Ik dacht dat u ons kwam helpen. Wij hebben nu al drie weken geen hulp gezien. Een paar weken geleden hebben ze hier vogelgriep ontdekt. Ik heb de gemeente nog nooit zo snel zien reageren. Niemand mocht het terrein op of af.  Alle kippen en onze mooie witte pauwen zijn geruimd. Aan ons werd niets gevraagd, binnen blijven was de boodschap. Boodschappen kon ik niet doen. Mijn vrouw is al die weken niet gewassen of verzorgd. Zelf heb ik geen schone kleding meer in de kast. Dus u komt echt niet om mijn vrouw te wassen.": vroeg hij vertwijfeld. "Nee, nee ik kom alleen maar kijken of het echt nodig of er hier hulp nodig is, dat is een nieuwe beleid.  Mag ik u  vrouw even zien?": vroeg de vrouw. De man ging de vrouw voor naar een kamer aan het eind van een lange gang. Zachtjes deed hij de deur open en liet de vrouw binnen. Die deinsde geschrokken terug, er kwam een enorme vieze lucht uit de kamer. In een hoek van de kamer stond een bed, onder een smerige deken lag aan de vorm te zien een vrouw. De geur van ontlasting sloeg in haar gezicht. De man sprak zachtjes: "Ziet u, ik krijg haar niet alleen gewassen of verschoond. Volgens mij heeft ze ook koorts en moet steeds niezen." De vrouw rende snel naar buiten en begon driftig te bellen. De man liep verbaasd achter haar aan en ving nog net het woord "Ebola"op. Binnen een kwartier stond het erf vol met mannen in beschermende pakken en zijn vrouw werd in een ambulance geladen die onder politie begeleiding het erf afreed.  De vrouw van de gemeente trok de naad van haar nylons recht en stapte in haar auto. Ze pakte haar papieren en kruiste aan: Geen hulp nodig.

De man sloot de deur en liep terwijl hij zijn bretels losmaakte de trap op naar de zolder en keek nog een keer door de het kleine raampje naar de lege kippenren.

Zeven huizen (huis vier)

Ze zat stil op een bankje bij haar "huis". Het was druk op straat. Drommen toeristen liepen langs haar heen. De meesten verdiept in hun reisgids of turend op een stadsplattegrond. 

Ze zocht wat te drinken in haar voorraadkast, nou ja kast.  Zo noemde ze het wel. Je moest toch een beetje vasthouden aan de oude gewoontes. Ze keek met een kleine glimlach op haar mond naar al die mensen die gehaast voorbijkomen. Wat een druktemakers zeg. Nee, ze was er al aardig aan gewend, ze kon nu wonen waar ze wilde. Nou ja, wonen waar je ze wilde, soms moest ze snel haar "huis" verplaatsen omdat ze haar en haar "huis" niet in de buurt wilden hebben. Pas had ze een leuke plek ontdekt, maar de buren gingen klagen dat haar huisje een aanfluiting was voor de buurt. Het zou zomaar kunnen zijn dat die mensen het zelfde overkwam wat haar overkomen was. Ze verplaatste haar huis een klein stukje, zodat ze wat meer ruimte rond het bankje kreeg. Even de benen strekken.

 Maar ja, een jaar geleden leefde ze ook nog gewoon in een echt huis. Nu was alles anders geworden. Zomaar ineens was het oude vertrouwde leventje veranderd. Iets met geld en haar man. Alles waren ze erdoor kwijtgeraakt, werk, auto, huis, vrienden en familie. Ook de kinderen en kleinkinderen kwamen niet meer langs. Die wilden of konden plotseling niet meer komen. Te druk, te lastig. Ze snapte dat wel. Hoe moest je iets afspreken?  "Kom je morgen even langs, ik zit op het bankje bij het station." Dat werkte niet.  Ze rommelde wat in een van de plastic zakken aan haar "huis "en vond nog een half opgegeten boterham. Het vervelende was dat ze nu ook steeds de "kamer" van haar man moest meezeulen. Die logeerde een tijdje ergens anders. Moest ze maar niet te veel aan denken.

Langzaam stond ze op en duwde haar "huis" voor zich uit. Op zoek naar een plek voor de nacht.

Met dank aan: Guido de Wijs (eindredactie) Leuk en sportief.

Zeven huizen (huis drie)

 Het huis stond er armoedig bij. De verf was jaren geleden voor het laatst aangebracht en de plek voor de auto was inmiddels ingenomen door potten met planten in alle soorten en maten. Niemand in het dorp wist eigenlijk wanneer het verval was begonnen. Volgens de een al meer dan een jaar geleden en een ander wist te vertellen dat het al twee jaar speelde.
Wat het meest op viel was dat de luiken van het huis, die in een dof groene kleur geschilderd waren, al jaren gesloten bleven. De vrouw van het huis zag je soms heel even in het dorp om boodschappen te doen. De bakker vertelde dat direct nadat hij de deur van het slot had gedaan, de vrouw binnenkwam en een brood kocht. Nooit eens wat koekjes of een gebakje.
Volgens de slager kocht ze altijd dezelfde worst en een keer per week een stukje vlees.
De man was al zeker twaalf maanden niet gezien. Niemand wist of hij eigenlijk nog thuis was, op reis of eigenlijk nog wel leefde.

Binnen in het huis was het donker en stil. Door de gesloten luiken kwam, waar het hout niet goed meer aansloot, een dun straaltje licht naar binnen. In het hele huis was geen plant meer te zien, alles wilde in de donkere omgeving niet meer groeien. De vrouw was een hele poos geleden begonnen om alle planten te verhuizen naar een plek naast het huis. Vroeger, ze wist zelf al niet meer hoelang geleden stond hier nog de auto. Nu was de plek een verzamelplaats voor alle planten. Sommige potten hingen aan de muur, anderen vulden de hele parkeerplaats en stonden haast op straat.
Achter een raam in de kamer rechts naast de voordeur, verborgen door de grote luiken, zat de man in een grote leunstoel. Wanneer het mis gegaan was wist hij eigenlijk al niet meer, geen werk, geen vrienden. Hij was gewoon gaan zitten en zat de hele dag voor zich uit te staren. Licht kon hij niet meer verdragen en hij wilde ook niemand meer zien. Zijn vrouw bracht hem 3 keer per dag z'n koffie en om twaalf uur twee boterhammen met dezelfde worst. Vrijdag kreeg hij een stukje vlees bij de gekookte aardappelen en de bloemkool. 's Avonds precies om tien uur stond hij op om naar bed te gaan, om dan de volgende ochtend om acht uur weer in z'n stoel plaats te nemen.

In de keuken was de vrouw bezig om een grote plant in een pot te zetten.

Zeven huizen (huis twee)

Het bordes van het statige pand was keurig geboend. De grote lantaarn boven de voordeur gaf het pand een voorname indruk. Binnen in het pand was het echter stil. Alleen de grote pendule in de gang met de grote marmeren tegels liet zijn getik horen. Boven in het grote pand verdrong een dringend bel geluid de heersende stilte. Vermoeid liep ze voor de zoveelste keer de velen trappen af naar de salon op de begane grond. Mevrouw had gebeld. Vermoedelijk weer voor iets onbenulligs. Beneden aangekomen, vroeg mevrouw om thee. Nee, toch weer thee. Nu moest ze nog verder naar beneden, naar de keuken in het souterrain. Gelukkig was door Karel, die mocht ze wel. Zo vaak zagen ze elkaar niet. Hij was tenminste niet zo deftig. Toen ze de keuken binnenkwam keek ze heel even naar hem. Wat een mooie handen had hij toch. Karel knipoogde naar haar. Ze pakte het dienblad met de thee op en begon de trap naar de salon te beklimmen. Waarom mocht ze de lift niet gebruiken, die was er toch niet voor niets. Ze klopte op de deur van de salon. Ze zette de thee op het tafeltje naast de grote leunstoel, mevrouw wuifde even met haar hand als teken dat ze weer kon gaan. "Kouwe kak" dacht ze nog en slofte de trappen naar de zolder weer op.

Zeven huizen (Huis een)

Het was stil op de gracht. Alleen verdwaalde toeristen slenterde langs de statige huizen en keken verwonderd naar de eeuwen oude gevels. Op een bordes van een van de huizen stond een vrouw de bel te poetsen. De grote koperen naamplaat naast de bel glom al in de late  namiddag zon. Je zag de langslopende mensen vol afgunst naar de vrouw kijken. Dat zij in dat prachtige pand mocht wonen. De vrouw poetste vol overgave door en keek niet op of om. Achter haar klikte een camera om het beeld vast te leggen.  De toerist liep langzaam door. Al spiedend door zijn lens kijkend op zoek naar een volgende tafereeltje.

In de deuropening verscheen een andere vrouw. "Ben je nu nog niet klaar, Maria?, Je moet ook de ramen nog zemen"
Maria keek verschrikt op, ze was ongemerkt met haar gedachten weer terug in haar geboorteland Colombia geweest. Ze dacht aan haar familie ver weg. Die miste ze heel erg. Langzaam liep ze het statige pand weer in. Gauw de ramen zemen, dan kon ze zich weer terugtrekken op haar kleine kamer helemaal boven op de oude zolder.

Inspiratie

Bij de cursus "Schrijfproeverij" mochten we docent Esther Bevers uit een aantal afbeeldingen kiezen en daar een kort verhaal over schrijven. Alle afbeelding waren van: Marius van Dokkum.

Ik heb onderstaande afbeelding als onderwerp genomen en daar mijn eigen interpretatie aangegeven.

©Marius van Dokkum (inspiratie)

Tevreden keek hij de bijkeuken rond. Het was wel even werk geweest, maar het was af. Zou moeder het mooi vinden? Veel meer kon hij er niet van maken.Alleen die rommel dat was niet zo als moeder het graag zag.

Maar ja, ze moest niet gaan zeuren. Schilderen was nu eenmaal niet zijn sterkste kant. Het plafond zag er toch mooi grijs uit en dat was het voornaamste. Hij zocht naar zijn cd die tussen de verf op de grond was gevallen en stopte hem in de cd speler. 

Uit de boxen klonk “White canvas” van A-HA. 

Zacht zong hij mee: Stories are painted in lines on your face. Misunderstandings and little mistakes. A chance to start over is all that it takes. You know if you do; Your life is a canvas, the colours are you.

Het nummer paste wel mooi bij dat lege schildersdoek van moeder. Opruimen moest ze zelf maar doen, hij moest weer naar zijn werk bij de bank.

meer over schrijven in Amersfoort: http://schrijveninamersfoort.nl/ 

meer over Esther Bevers: http://terratekst.wordpress.com/ 

Schrijfproeverij

Voor de cursus "Schrijfproeverij" moesten we als opdracht een column schrijven. Hieronder mijn column

Ik prop mijn aantekening in mijn tas en zeg tegen mijn vrouw: "Ik ga naar Annette"

"Annette?, wie is dat. Daar heb ik je nooit eerder over gehoord". Ik vertel dat zij iemand van de cursus is, die opdrachten geeft die wij dan moeten uitvoeren.

"Opdrachten die jij zomaar uitvoert? Dat probeer ik je al jaren te laten doen. Zoals de vuilnisbak buiten zetten of de krant bij de buurvrouw in de bus gooien. Mooi is dat"

"Ja, en van Margriet moesten we poëzie schrijven, zoals:

Elf

is elf

twee zijn geen

Elfjes, maar noem je

Elven

Ik heb voor jou toch ook weleens wat geschreven: rozen verwelken en schepen......"

  "Ja, zeg dat was meer dan veertig jaar geleden. Daarna was het gelijk over." Ik stamel nog wat en zeg: "Van Jose moesten we iets autobiografisch schrijven, dus over ons zelf"

"Dat zal niet moeilijk geweest zijn, je hebt het steeds over je zelf, of heb je over mij zitten klagen?" Ik leg uit dat ik dat nooit zou doen, ik ben veel te bang voor de gevolgen, denk ik stilletjes.

Voorzichtig vertel ik dat Esther ons verhalen liet verzinnen, het antwoord weet ik eigenlijk al. En ja hoor uit de keuken klinkt: "Verzinnen, verzinnen, dat doe je al jaren, de ene uitvlucht na de andere komt voorbij."

Ik voer aan dat dit echt nodig is om goede fictie te schrijven, maar merk wel dat de frictie tussen ons toeneemt. Hoe moet ik vanavond nog een goede column schrijven. Mijn hoofd tolt al van deze discussie en verwijten.

Gauw pak ik mijn jas van de kapstok, druk een zoen op haar voorhoofd en loop naar de deur.

Vlak voor ik hem dicht trek roept ze: "Volgend jaar krijg je weer gewoon aftershave voor je verjaardag, in plaats van een schrijfcursus"

Hieronder vind je de link naar de in het verhaal genoemde docenten:

Jose Vorstenbosch

Margriet van Bebber

Esther Bevers

Annette Verspoor

Hoogtevrees

Zelfverzekerd liep hij samen met zijn vrouw het pad op. Stoer hield hij de plattegrond in zijn handen, daar moeten we heen wees hij. Weet je het zeker vroeg zijn vrouw. Natuurlijk weet ik het zeker. Maar eh.... niks te maren zei hij. Plots begon hij te zweten en voelde zich duizelig worden. Wat is er vroeg zijn vrouw. Niets zei hij, niets.

 Jawel, ik zie het toch. Kom maar we zijn pas een meter hoog, ik help je verder.

 Waarom ga je hier heen als je weet dat je hoogtevrees hebt? 

Hij gromde wat en liep stil aan haar arm verder. Langzaam schuifelde ze samen omhoog het Eemplein op. Boven aangekomen veegde hij het zweet van zijn voorhoofd en wees op de plattegrond. Die kant op.

Volgende keer wel je bril meenemen, dan kan je de plattegrond beter lezen, mompelde zijn vrouw.

Voor de cursus "Schrijfproeverij" die ik al een aantal weken volg moesten we een kort verhaal over een angst schrijven (fictie). De persoon moesten we een angst geven en die mochten we overdrijven. Het bovenstaande verhaal is mijn versie.

Opening Beat Supplier Amersfoort

Vandaag 22 maart was de opening van Beat Supplier, Kaliumweg 10 te Amersfoort.

Twee jonge ondernemers Jelle Kortes en Juan van Emmerloot hebben Amersfoort verrijkt met een fantastisch nieuwe zaak. Beatsupplier Amersfoort is de drumschool en drumwinkel van Amersfoort. Je kan er les krijgen van bekende drummers en de totale drumbeleving ervaren. Onder grote belangstelling verrichte wethouder cultuur Pim van den Berg de opening. Na zijn toespraak liet hij onder tromgeroffel de grote garagedeur omhoog gaan. Onder het genot gasten, genodigden en belangstellende genieten van diverse optredens en clinics.

In het nieuwe pand is tevens een opnamestudio aanwezig:

Juan van Emmerloot doet de productie zodat je gegarandeerd een goed geluid krijgt. Gebruik je eigen drumset of gebruik een van onze sets.

De recording studio is speciaal ingericht om drums op te nemen; een moderne live room met geïntegreerde control room voor het directer contact tussen producer en muzikant. Naast opnemen, kun je hier ook terecht voor het editten, afmixen en masteren van je album of single opnamen. Juan van Emmerloot opereert hier voornamelijk als producer/drummer, maar geeft in deze studio ook zijn drumlessen en coaching sessies. 

Jelle Kortes runt de winkel en doet de in- en verkoop. Ook voor verhuur kun je bij Beat Supplier terecht.

Kijk voor verdere informatie op hun website :  http://beatsupplier.nl/

Of op hun facebook pagina: https://www.facebook.com/BeatSupplier?fref=ts

Hier nog wat sfeerfoto's van de opening:

Dinopark Amersfoort

Ieder jaar geef ik voor de nieuwe vrijwilligers van Dierenpark Amersfoort een presentatie over het Dinopark, wat is gelegen in het dierenpark. Daarna neem ik ze me voor een rondleiding door het Dinopark. 
In het begin heeft iedereen het altijd over plastic dieren en lijkt me niets aan. Maar gaande weg mijn verhaal zie je hun mening veranderen. Je kan veel raakvlakken aangeven tussen de wereld van de dinosauriers en de huidige dierenwereld. Verandering in klimaat, planten groei en de gevolgen van overstromingen en andere natuurrampen zorgde zowel toen als nu nog steeds voor uitsterven van dieren maar ook tot een andere ontwikkeling van diersoorten. 
Natuurlijk is het bijna niet voor te stellen dat er zulke grote dieren hebben geleefd op aarde. Iedere keer worden we weer verrast door nog grotere dino's die gevonden worden. Zoals pas nog in Portugal :

Een fossiel waar een Nederlandse dinorestaurateur op stuitte is afkomstig van de grootste vleesetende dinosaurus ooit gevonden in Europa. Twee Portugese wetenschappers stelden gisteren de wereld voor aan dit nieuwe monster. Zo'n 150 miljoen jaar geleden was deze dinosaurus de grootste en slechtste schurk die op het continent rondliep. (Bron AD)

Eigenlijk is de dinowetenschap nog een vrij jongen wetenschap. Dinosauriërs kregen pas in 1841 hun wetenschappelijke naam, toen deze groep werd erkend na de vondsten van soorten als de Megalosaurus en de Iguanadon. 
Wel zijn er al veel eerder vondsten gedaan,  zo is er al een beschrijving van een reuzen bot vast gelegd in 1676. Ook zullen er in China reeds botten gevonden zijn, gezien alle verhalen over drakenbotten en tanden.
De ontwikkeling van plantensoorten door klimaat wijzigingen  heeft vermoedelijk net zo'n grote invloed gehad op het uiteindelijke uitsterven van de dinosauriers, als de grote natuurrampen die de aarde hebben getroffen in het late Krijt. Opkomst van Magnolia en passieflora in het Krijt (145 -66 miljoen jaar geleden). Mensen reageren ook altijd verbaasd als ik vertel dat deze plantensoorten al zo oud zijn.
Ook is het altijd leuk om te vertellen dat de dinosauriers eigenlijk helemaal niet uitgestorven zijn. Ik wijs dan op een roodborstje of op de in het dinopark voorkomende kasuaris en vertel dan dat zijn dinosauriers. De meeste mensen geloven je niet direct, maar toch is het zo.
Wil je daar meer over lezen kijk dan even hier : http://nl.wikipedia.org/wiki/Oorsprong_van_de_vogels

Al met al is dus ook de wereld van de dinosauriers een hele bijzondere wereld. 
Kom gerust eens kijken in het Dinopark Amersfoort, wie weet zie ik je.

Roman (toelichting)

In mijn vorige blog :  'Debuut Roman" konden jullie mijn eerst roman Middelpunt lezen. Na aanleiding van dat boek kwamen veel reacties binnen, men name of het schrijven veel tijd heeft gekost.

Aan dit boek zijn vele jaren van onderzoek vooraf gegaan. Zo ben ik eerst in Rome, Wenen en Boedapest op zoek gegaan naar een geschikte locatie voor mijn verhaal. Na diverse plekken te hebben uitgezocht, zoals het Vaticaan , Prater en de donkere bars van Boedapest, kwam ik toch weer op Amersfoort uit. Daar weer verschillende cafe's en restaurants bekeken, waarna Coffee Corazon uiteindelijk heeft gewonnen. Wel heb ik daar verschillende keren observaties gedaan om te kijken of en hoe ik andere karakters in mijn verhaal kon inpassen. Uiteindelijk is dat een ouder echtpaar geworden. Ik wilde eerst een wat jonger stel gebruiken,maar omdat de vrouw een bekende was uit het dierenpark vielen die af. Natuurlijk heb ik daar ook alle taartsoorten uitgeprobeerd en de appeltaart kwam als winnaar voor mijn verhaal uit de bus.Ondertussen moest ik ook nog een geschikte plek vinden om de hoofdpersoon te laten doodgaan. Dat viel dus niet mee. Verdrinken door een val uit de rondvaartboot van de Waterlijn lag niet voor de hand. Stikken in een Amersfoortse Jan Hagel koekje was te gewoon. Toen ik ineens op het geografisch middelpunt van Nederland stond wist ik dit moet de plek worden. De meest logische locatie om een rol in het verhaal te krijgen was de Onze Lieve Vrouwtoren,deze staat er toch immers vlak naast.  Al met al praat ik dan al over een periode van drie jaar. Voeg daarbij dat ook nog gekeken is welke kleding de hoofdpersoon moest dragen en welk ondergoed, dan begrijpt u dat het een hele klus was. Omdat ik niet kon kiezen tussen Marlies Dekkers en  Prima Donna, heb ik het ondergoed weggelaten. Voor de bovenkleding geldt eigenlijk het zelfde, kleding van Only, Zara of Zeeman werd te lastig, ik viel te veel op als man in al die dameskledingzaken. Daarom staat er alleen iets over haar schoenen in het verhaal. Bedenk me nu dat ik het merk niet genoemd heb. Ik zal u verder niet vermoeien met alle literatuur die ik ook nog heb moeten lezen voor mijn boek af was.Meerdere mensen willen ook een vervolg op mijn boek, ik zal dat overwegen, maar ik wacht eerst de uitnodigingen voor het Boekenbal en de NS publieksprijs af voor ik daar toe over ga. 

"Writer's Block"

I get this writer's block, it comes as quite a shock,
And now i'm stuck between a hard place and the biggest rock,
In my own head consumed. I sit back in my room,
Its like the tapestries of life get tangled in the loom,
I'm like a butterfly, caught in a hurricane,
My pulse is quickening as my heart plays a new refrain 

Just Jack – Writer’s Block

Debuut Roman

Iedere keer als ik weer een nieuw blog verhaal heb geschreven krijg ik vaak te horen je moet een boek gaan schrijven. Om aan deze oproepen gehoor te geven heb ik dus maar een boek geschreven.
Hierbij mijn eerst roman:

MIDDELPUNT

Het was druk bij Coffee Corazon in de Krommestraat te Amersfoort. Ze zat alleen aan een tafeltje in de hoek, zo kon ze alle andere bezoekers goed bekijken.  Hier was het allemaal begonnen, nu alweer een jaar geleden. Haar gedachten gingen terug naar haar eerste bezoek aan het schrijferscafe. Daar had ze hem ontmoet en zitten luisteren naar zijn mooie woorden. Had ze dat maar nooit gedaan. Daar twee tafels verder waar nu een ouder echtpaar zat te genieten van koffie met appeltaart. O die appeltaart die zou ze het meest gaan missen. Maar ja  ze had haar besluit nu eenmaal al genomen. Langzaam dronk ze haar kopje leeg en stond op om te gaan afrekenen. In de verte klonken de tonen van het carillon van de Onze Lieve Vrouwetoren.  Buiten gekomen ging ze meteen naar links en daarna het steegje naast Corazon in. Na de kleine brug over de Langegracht sloeg ze rechtsaf en meteen weer links het straatje naar het Lieve Vrouwekerkhof in. Daaraan gekomen zag ze haar bestemming oprijzen tegen de blauwe hemel. De Onze Lieve Vrouwetoren blonk in het felle zonlicht. Even bleef ze twijfelend staan. Maar liep toen vastberaden richting de ingang toren, het kaartje voor de rondleiding van twee uur had ze vanmorgen al gekocht. Er stond al een groepje toeristen samen met de gids van het gilde te wachten. Klokslag twee uur deed de gids de deur naar de toren open en begon zijn verhaal, ze hoorde alles maar half. Haar gedachten dwaalde steeds meer af. Er was ook zo veel gebeurd de afgelopen week. Maar ja dat zou spoedig niet meer uitmaken. Gespannen volgde ze de gids hoger de toren op. In gedachten ging ze nog eens alles langs van wat er  zoal de afgelopen dagen was gebeurd. Op de hoogste trans aangekomen hield ze even de adem in, wat een prachtig uitzicht had je hier. Het leek wel of de hele wereld aan haar voeten lag. De gids liep met de rest van het gezelschap naar de andere kant van de toren. Dit was het moment waarop ze had gewacht. Ze deed haar schoenen uit en zette deze netjes naast elkaar neer. Toen klom ze op de reling en stapte  vooruit. Tijdens haar val bedacht ze nog dat zij nu even het middelpunt van Nederland was en straks zou er eindelijk eens over haar geschreven worden. Vlak naast het teken van het middelpunt van Nederland raakte ze de grond.

EINDE.

Zoals jullie wel gemerkt hebben is de hoofdpersoon in het eerste hoofdstuk al dood gegaan. Het had dus geen zin meer om verder te schrijven. Ik heb het boek ook niet gedrukt uit laten geven, maar direct voor iedereen beschikbaar gesteld. Meeste van mijn trouwe lezers maken toch altijd al een kopie van e-boeken. Ik bespaar ze dus gelijk die moeite.

Ik wacht dan ook eerst eens alle reacties af, voor ik een vervolg op deze roman ga schrijven.

"The Middle"

Hey, don't write yourself off yet
It's only in your head you feel left out or looked down on.
Just try your best, try everything you can.
And don't you worry what they tell themselves when you're away.

"The Middle" is track #9 on the album Bleed American. It was written by Adkins, James Christopher/burch, Richard E/lind, Zachary Michel/linton, Thomas Darrell.

Valentijn deel 2

Daar stond hij dan, op van de zenuwen voor de ingang van Dierenpark Amersfoort. Vanmorgen had hij bijna niet gegeten, alleen een beschuitje en een kopje thee. Daarna met de bus naar het station en vandaar de bus naar Hilversum om voor het dierenpark te kunnen uitstappen. Bij de gastenservice hadden ze hem al verwacht en stelden ze hem wat op zijn gemak. Meneer gaat u eerst even rustig een kopje koffie drinken in de Boerderij en dan kunt u daarna op u gemak naar het speciaal voor u gereserveerde bankje toe gaan. We hebben gekozen voor een plekje bij de Japanse tuin. Dat is makkelijk te bereiken en u heeft een mooi uitzicht op de vijver de de fontein.  Na de koffie was hij langzaam naar zijn bankje gelopen. Inderdaad een mooie plek. Nu maar hopen dat de rest ook goed zou komen. Zijn extra Valentijnskaart had hij al in zijn handen. Vanmorgen had hij ook besloten dat hij geen pak aan zou doen, zo kende ze hem eigenlijk niet. Gewoon in zijn spijkerbroek, zo voelde hij zich het meest op z'n gemak. Ook was hij zonder de rollator gekomen,maar had wel z'n stok meegenomen. Als hij niet te snel liep ging dat ook nog wel. Zij had vast de rollator wel bij zich, geloof zo'n blauwe met een netje eronder voor de boodschappen. Ongeduldig keek hij steeds naar het pad wat naar de lynxen liep, daar moest ze vandaan komen. Hij had onderweg al diverse andere mensen op bankjes zien zitten. De meeste vele jaren jonger dan hij. Wel werd een ouder echtpaar zag hij verrast op een serenade en bloemen. Dat bleken vaste bezoekers te zijn. Iedere dag kwam de man met zijn vrouw het park bezoeken begreep hij. Wat een mooi stel. Wie weet was dat straks voor hem ook weg gelegd.

Ineens zag hij haar, daar kwam ze de hoek om. Langzaam  kwam ze op hem toegelopen, een brede glimlach rond haar mond. Hij gaf haar een warme knuffel en een zoen. Dank je wel zei ze, wat een erg leuk idee van je. In haar mandje lagen de bloemen die het dierenpark geregeld had. Samen gingen ze op het bankje zitten. Ze zagen mij eigenlijk niet eens meer staan.


Ik kon nog wel een foto maken, wat een mooi stel. Samen zo'n Valentijnsdag beleven op zo'n mooie plek.
Natuurlijk heb ik wel gezorgd dat ze onherkenbaar op de foto staan. Met die sociale media weet je het maar nooit. Ik gun ze de rust van een mooi samenzijn.



Happy Valentijn .

Valentijn

Al dagen was hij zenuwachtig voor de dag van overmorgen. Welk pak zou hij aantrekken, dat blauwe of toch dat stemmige zwart? En zou ze ook wel komen vrijdag? Dat zou toch wel? 
Hij hoopte dat ze het hem niet kwalijk zou nemen. Maar ja voor het zelfde geld kwam ze gewoon niet.
Was ook niet niks om na al die jaren die uitnodiging te versturen met zijn naam er onder.
Al jaren stuurde hij haar met Valentijnsdag een kaart met alleen de woorden J'attendrai (ik zal wachten).
Vanaf de middelbare schooltijd was hij al gek op haar maar helaas was het allemaal anders gelopen. Zij was getrouwd met een ander, haar ouders vonden hem geen goede partij. En hij was met een ander meisje getrouwd. Nu was hij al weer 10 jaar weduwnaar. Maar al die jaren had hij toch die kaart verzonden.
Pas had hij haar weer na jaren gesproken, zomaar toevallig een paar keer bij de Hema. Over die kaarten had ze niks gezegd. Alleen dat ze ook al weer 5 jaar alleen was. Daarna was ze doorgelopen, maar ze had de laatste keer zijn hand toch wat langer vastgehouden bij het afscheid nemen.


Toen hij de krant opsloeg de volgende morgen zag hij die advertentie van het Dierenpark Amersfoort. Reserveer een Liefdesbankje. 
Meteen dacht hij dat hij nu eindelijk maar een keer van de gelegenheid gebruik moest maken om haar te verrassen met Valentijnsdag. De kaart zou hij gewoon weer versturen, maar het Dierenpark zou haar uitnodigen om naar het park te komen. Dan zou hij op een van de bankjes zitten met een mooie bos bloemen. Misschien konden ze ook  de Tour de l’Amour wel doen, waarbij een parkgids ze de romantische plekjes van het park zou laten zien en onderweg alles zou vertellen over de liefdesperikelen van de dieren.  Als afsluiting van de tour zouden ze hun namen achterlaten in het grote liefdesnest in de volière. Daarna misschien samen romantisch door het park struinen of een drankje nuttigen bij een knisperend haardvuur in Restaurant de Boerderij.


Maar ja zou dat nog werken na bijna 45 jaar? Hij was tenslotte al 65 en zij 69. 
Toch maar dat blauwe pak bedacht hij ineens, dat maakte hem wat jonger.
Hij pakte zijn rollator en ging de kaart op de bus doen, die was hij door alle zenuwen bijna vergeten. 

Paul Simon - Still Crazy After All These Years

I met my old lover

On the street last night

She seemed so glad to see me

I just smiled

And we talked about some old times

And we drank ourselves some beers

Still crazy after all these years

Oh, still crazy after all these years

Sprookje

Er was eens..  zo beginnen eigenlijk alle sprookjes, dus laat ik dat ook maar doen.

Er was eens een machtige president van een groot en machtig land. Hij wilde de wereld laten zien dat hij eigenlijk de nieuwe tsaar van dat land was. Daarom had hij iets groots bedacht. Hij zou de grootste spelen uit de geschiedenis organiseren, sporters uit heel de wereld zouden hun kunnen komen vertonen. Met die sporters kwamen vast ook de leiders van de landen waar deze sporters vandaan kwamen. Hij liet grote hotels en sportcentra bouwen, wegen en rails aanleggen en stuurde uitnodigingen de wereld over om toch vooral te komen kijken. Maar onder een voorwaarde, mensen van het zelfde geslacht die van elkaar hielden mochten niet komen. Ook mochten geen regenboogvlaggen gedragen worden, want daar konden de onderdanen van zijn land niet tegen. Die kregen van die kleuren een waas voor hun ogen en stonden dan niet meer voor zichzelf in. Dat was al meerdere keren voorgekomen en dat wilde hij eigenlijk niet meer. Ook pas nog was er een schip met regenboog kleuren de wateren rond zijn land binnengevaren, alle stoppen bij de marine waren doorgeslagen. De mensen aan boord opgepakt en toen moest hij weer gaan uitleggen dat dat niet zo gemeend was.
Nu hadden ook nog diverse wereldleiders afgebeld, die wilde dat risico niet lopen om per ongeluk misschien ook voor gay of lesbienne te worden aangezien. Dat was toch wel het toppunt. al die inspanning voor niks. Maar gelukkig hij wist nog een klein landje wat hij onderdruk kon zetten. Daar hadden ze een heuse Koning en Koningin, heel wat beter dan een president. Ook de premier van dat land was makkelijk te beinvloeden. Dus met allerlei dreigementen werd dat land bewerkt en ja hoor de hele regering zwichtte en zo kwam het dat bij de opening van zijn spelen een heuse Koning en Koningin met naast hun een lachende premier aanwezig waren. 
Dat de onderdanen van dat landje het er niet mee eens waren dat telde niet, zijn spelen waren gered.
Zo leefde de machtige president nog lang en gelukkig.

Somewhere Over The Rainbow

Somewhere over the rainbow
Way up high,
There's a land that I heard of
Once in a lullaby.

Somewhere over the rainbow
Skies are blue,
And the dreams that you dare to dream
Really do come true.

Utopia Amersfoort

Op 22 maart vind in Amersfoort de G1000 plaats.  De G1000 Amersfoort is een bijeenkomst van 1000 burgers van Amersfoort op 22 maart 2014, 3 dagen na de verkiezingen. Op initiatief van een aantal gewone burgers gaan Amersfoorters met elkaar in gesprek over de zaken die van belang zijn in de komende 4 jaar, de agenda van Amersfoort. Ze doen dit samen met werkgevers, politici, ambtenaren en kunstenaars, dus met vertegenwoordigers van de hele gemeenschap. Zij stellen de agenda op, maken een begin met de uitwerking en maken afspraken met elkaar over het vervolg. Een geweldig mooie manier om je stem over de toekomst van de stad te laten horen.

Zelf zie ik ook wel een andere manier om te plannen van de diverse politieke partijen in Amersfoort eens te toetsen. Een soort Utopia Amersfoort.
Als we nu eens op de Bernardkazerne in Amersfoort een groot stuk inruimen met loodsen en hekwerken en daar alle partijen eens een paar weken(maanden desnoods) in opsluiten. Daar voegen we een groot aantal ouderen, hangjongeren, milieu groepen aan toe. De diverse politieke ideeen gaan we dan eerst eens in de praktijk testen. B.v. een kleine Kersenbaan aanleggen, je zal dan ongetwijfeld zien dat er nauwelijks verkeer overheen komt. De politici moeten dan zelf ondervinden wat het is als er voor de daar aanwezige ouderen geen zorg meer voor handen is. Ze zullen dus zelf de ouderen moeten wassen en eten geven. Ook de eventuele overlast van de hangjongeren zullen ze eerst zelf moeten oplossen.  Als alle ideeen in de praktijk zijn getest dan mogen ze pas verder in de stad worden uitgerold. Voordeel is dat wij als burgers niet meer worden lastig gevallen met geldverslindende voorstellen, de bestuurders  eerst na moeten denken over wat ze graag echt willen voor de burgers. En de burgemeester kan gewoon op z'n fiets op het terrein rondrijden en er is geen dure verbouwing van het gemeentehuis nodig.

We'd gather around
All in a room
Fasten our belts
Engage in dialog

We'd all slow down
Rest without guilt
Not lie without fear
Disagree sans judgment

We would stay and respond and expand and include
And allow and forgive and enjoy and evolve and discern
And inquire and accept and admit
And divulge and open and reach out and speak up

This is utopia
This is my utopia
This is my ideal
My end in sight

Utopia
This is my utopia
This is my nirvana
My ultimate

We'd open our arms
We'd all jump in
We'd all coast down
Into safety nets

We would share and listen and support and welcome
Be propelled by passion, not invest in outcomes
We would breathe and be charmed and amused by difference
Be gentle and make room for every emotion

This is utopia
This is my utopia
This is my ideal
My end in sight

Utopia
This is my utopia
This is my nirvana
My ultimate

We'd provide forums
We'd all speak out
We'd all be heard
We'd all feel seen

We'd rise post-obstacle, more defined, more grateful
We would heal, be humbled, and be unstoppable
We'd hold close and let go and know when to do which
We'd release and disarm and stand up and feel safe

This is utopia
This is my utopia
This is my ideal
My end in sight

Utopia
This is my utopia
This is my nirvana
My ultimate

"Utopia" is track #11 on the album Under Rug Swept. It was written by Morissette, Alanis.

Koninklijk

De grootte en de manen van het mannetje geven het dier een imposant uiterlijk, waardoor de leeuw in grote delen van de wereld bekendstaat als de koning der dieren. In Europa heeft hij deze rol overigens pas in de loop van de Middeleeuwen overgenomen van de bruine beer. De leeuw is vaak onderwerp van folklore en symboliek geweest. Zo staat de leeuw afgebeeld in de wapens van verscheidene landen, streken en steden, waaronder Nederland en België. De leeuw in het wapen van Nederland is een afbeelding van de Kaapse leeuw, een uitgestorven ondersoort van de leeuw. Maar er zijn naast de leeuw nog meer dieren met een titel. 

Zo heb je nog de keizerspinguïn en de koningspinguïn, De koningspinguïn is kleiner dan de keizerpinquin en feller gekleurd. De gekleurde vlekken langs de zijkant van de kop zijn bij deze soort ook niet verbonden met hun witte voorkant, in tegenstelling tot de keizerspinguïn. Het verenkleed is bij beide geslachten gelijk. Koningspinguïns worden vaak verward met keizerspinguïns, keizerspinguïns hebben echter een kromme snavel, koningspinguïns niet. 

Een ander dier met een titel is het Prins-Alfredhert een relatief kleine hertensoort met korte poten, ter grootte van een ree. Een volwassen exemplaar is ongeveer 120 tot 130 cm lang, 60 tot 80 cm hoog (schouder) en weegt 40 tot 60 kg. De staart is 8 tot 13 centimeter lang. Het mannetje is makkelijk te onderscheiden van het vrouwtje door het grotere formaat en gewei. Het Prins-Alfredhert heeft een vrij onopvallend uiterlijk, met een wollig bruine vacht en ovale witte vlekken op de donkerbruine rug en zij. De buik van het dier is crèmekleurig. Het heeft een relatief smalle kop met een puntig aangezicht. De kop is lichter bruin van kleur dan de rest van het lichaam en de ogen worden omgeven door lichtgekleurde vacht. De kin en hals van het Prins-Alfredhert is wit van kleur.

foto: Reinetta (site Blijdorp)

Een wat onbekender dier is vissoort: De Prinses van Burundi leeft in het Tanganyikameer in Oost-Afrika. In de buurt van rotsen en holen bezet een paartje een territorium dat zij verdedigen tegen indringers en belagers. 

Maar in Dierenpark Amersfoort leeft naaste de leeuw nog een koninklijk dier. Je moet er wel naar zoeken, wat hij valt bijna niet op. Het is het winterkoninkje. Op het goudhaantje na de kleinste vogel in Nederland. Een hele eer zou je zeggen, Winterkoning. Maar eigenlijk heeft het dier die naam als straf gekregen. Alle vogels besloten lang geleden dat er ook maar een koning voor de vogels moest komen. Ze bedachten een wedstrijd, wie het hoogst kon vliegen die mocht koning worden. De uil werd aangewezen als scheidsrechter, die was toen al als wijze raadsman benoemd. Na het aftellen vloog iedereen omhoog, grote stofwolken achterlatend. De arend klapwiekte op zijn gemak omhoog, de vogels onder hem riepen jij bent de koning, jij bent de koning, want niemand heeft hoger gevlogen dan jij. Langzaam begon de adelaar weer te dalen, toen plots een kleine vogel van tussen zijn borstveren vandaan kroop en omdat hij nog niet moe was omhoog begon te vliegen. Steeds hoger en hoger, ondertussen roepend : Ik ben de koning, ik ben de koning. "Jij de koning?" riepen de vogels boos, "door listen en lagen alleen heb je het zover gebracht," en nu verzonnen ze wat anders: die zou hun koning zijn, die het diepst in de aarde kruipen kon. Wat krabbelde de haan gauw een gat! Maar 't kleine naamloze diertje zocht een muizengaatje op, kroop daarin en riep met z'n fijn stemmetje naar boven: "Koning ben ik! Koning ben ik!" - "Jij de koning?" riepen de vogels nog veel bozer, "dacht je dat jouw listen golden?" Ze besloten, hem in z'n muizengaatje gevangen te houden en hem uit te hongeren.

De uil werd er als wachter voorgezet: die mocht de schelm niet laten ontsnappen, als 't leven hem lief was. Maar toen het avond geworden was, en de vogels door de inspanning van het vliegen bijzonder moe waren geworden, gingen ze allemaal met vrouw en kroost naar bed.
Alleen de uil bleef, staande voor het muizengat keek hij er met zijn grote ogen voortdurend in. Maar intussen, de uil werd óók moe; en hij dacht: "Je kunt altijd één oog dicht doen, met het andere blijf je toch wakker, en dan kan die kleine deugniet toch het muizengat niet uit." Dus deed de uil één oog dicht en staarde met het andere oog stokstijf in het muizengat. Het kleine kereltje stak even met zijn koppetje naar buiten en wou ontsnappen, maar de uil stapte meteen ervoor, en 't kleintje trok z'n koppetje weer in. Nu deed de uil het andere oog open en het ene dicht, en zo wou hij het de hele nacht om beurten doen. Maar toen hij z'n ene oog weer dichtdeed, vergat hij, het andere open te doen, en pas waren alle twee de ogen dicht, of hij sliep in. Het kleintje merkte dat al gauw en ontsnapte.
Van die tijd af mag de uil zich bij dag niet meer vertonen, anders zijn de andere vogels meteen achter hem aan en plukken hem aan z'n veren. Ze vliegt alleen 's nachts uit, maar de muizen vervolgt hij met z'n haat, omdat ze zulke lelijke gaatjes maken. En ook het kleine vogeltje laat zich niet zo graag zien want hij is bang dat 't hem z'n mooie veren kraag kan kosten, als hij betrapt wordt, 's Winters sluipt en wipt hij onder langs de heggen en als hij heel zeker van zijn zaak is, roept hij soms: "Koning ben ik!" en daarom noemen de anderen hem uit spot het Winterkoninkje.

Als je goed zoekt in Dierenpark Amersfoort je ze vast wel tegenkomen, vooral in het mooie Dinopark.         

Bronvermelding:

 http://www.beleven.org/verhaal/het_winterkoninkje

 http://nl.wikipedia.org/wiki/Leeuw_(dier)

 http://mijnfoto.diergaardeblijdorp.nl/gebruikers/Reinetta/photo/1257161804

Lusjes

Vrolijk fluitend deed hij de voordeur open, zette zijn aktetas onder de kapstok en trok z'n pantoffels aan die hij daar vanmorgen had neergezet. In de woonkamer aangekomen hing hij zijn colbertje over de eetkamerstoel.Vanaf de bank hoorde hij ineens z'n vrouw zeggen: "Jemig kan je je niet gewoon goed aankleden 's morgens?" Vertwijfeld keek hij of zijn gulp wel dicht zat, hij zou toch niet de hele dag open gestaan hebben? Ook had hij geen 2 verschillende sokken aan dat wist hij zeker, hij had na de lunch nog zijn vette handen eraan afgeveegd. Wat bedoel je vroeg hij stamelend?  Nou die riem van je die zit niet eens door alle lusjes, dat heb ik nou al zo vaak gezegd. Je loopt gewoon voor schut zo. Wat moeten ze wel niet van mij denken? Dat ik je zo naar kantoor laat gaan? Maar ik heb bijna de hele dag mijn colbert aangehad, mompelde hij, alleen vanmiddag even niet. Shit zouden die meiden daarom zo vriendelijk naar hem hebben gelachen , dat was natuurlijk omdat die riem niet goed zat. Moest hij toch meer opletten. Zijn vrouw zat ondertussen druk te typen op haar tablet, die zat alles natuurlijk alweer op facebook door te kleppen. Hij kon zo morgen natuurlijk helemaal niet meer goed op kantoor verschijnen. Dat gedoe met dat facebook hing hem de keel uit, hij ging toch ook geen foto van haar op facebook zetten, zodat iedereen kon zien dat ze nu op de bank hing in haar Roy Donders huispak met daaronder Micky Mouse pantoffels en als klapstuk die kamerjas met zebraprint.
Kunnen we al eten vroeg hij? Nee ik heb de roosters van de oven nog niet af,nee schoon bedoel ik, dus haal maar wat bij de chinees. Hij slofte weer naar de gang trok zijn schoenen aan klapte hard de deur dicht.
Een ding wist hij wel morgen geen riem meer maar gewoon zijn bretels met die kleine schildpadjes erop aantrekken.