Het was stil op de gracht. Alleen verdwaalde toeristen slenterde langs de statige huizen en keken verwonderd naar de eeuwen oude gevels. Op een bordes van een van de huizen stond een vrouw de bel te poetsen. De grote koperen naamplaat naast de bel glom al in de late namiddag zon. Je zag de langslopende mensen vol afgunst naar de vrouw kijken. Dat zij in dat prachtige pand mocht wonen. De vrouw poetste vol overgave door en keek niet op of om. Achter haar klikte een camera om het beeld vast te leggen. De toerist liep langzaam door. Al spiedend door zijn lens kijkend op zoek naar een volgende tafereeltje.
In de deuropening verscheen een andere vrouw. "Ben je nu nog niet klaar, Maria?, Je moet ook de ramen nog zemen"
Maria keek verschrikt op, ze was ongemerkt met haar gedachten weer terug in haar geboorteland Colombia geweest. Ze dacht aan haar familie ver weg. Die miste ze heel erg. Langzaam liep ze het statige pand weer in. Gauw de ramen zemen, dan kon ze zich weer terugtrekken op haar kleine kamer helemaal boven op de oude zolder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor u reactie,
Wim Lagendijk