Ik loop door de Muurhuizen. Eeuwen oude huizen markeren mijn
pad . Uit een van de panden fladderen muziektonen als vlinders me tegemoet .
De huizen kijken op me neer en
lijken alles al eens gezien te hebben.
Ieder huis zou zijn eigen verhaal kunnen vertellen. Ze weten wie er
gewoond, geleefd en lief gehad hebben. Wie er is geboren en overleden. De
muziek word langzaam luider, ik kom dichter bij de bron. Ook de muziek verteld
z'n verhaal en roept weemoed op. Het lijkt wel of de huizen en de muziek samenspannen
en me iets willen vertellen. De muzikant stopt even en dan lijkt het wel of er een heel orkest tot leven komt. Sneller en opzwepend , dwingend en dan weer
zacht als een lentebriesje komen de tonen tot me. Ik ben nu dicht bij de bron
van al dat moois. Muziekschool zie ik
ineens op een bordje staan wat aan een mooi oud pand hangt. Zwijgend blijf ik staan, terwijl de oude
huizen om me heen lijken mee te luisteren voel ik me vredig en kalm.
Treinen razen met veel lawaai langs. Op het plein hangen jongeren,
luisterend naar harde muziek. Het geluid van winkelwagens en langs rijden brommers galmt langs de hoog opgetrokken gebouwen
omhoog. Leerlingen smijten hun fietsen
in de vele fietsenrekken en lopen het glimmend nieuwe gebouw binnen. Op naar hun muziek les.
Er moet echt een wonder gebeuren om het nieuwe Eemhuis
dezelfde gevoelens bij mij te laten oproepen zoals nu de muziekschool in de Muurhuizen doet.
Eigenlijk is "geklonken eerbetoon"
dan ook een mooi kunstwerk, het is voor mij het symbool van de relatie tussen muziekschool en de Muurhuizen.
Kunstenaar Margarethe Broers heeft Geklonken eerbetoon ontworpen, een kunstwerk op de brug van de Muziekschool. Het kunstwerk maakt deel uit van de Kunstvaarroute 2013.
