Tijdens een fietstocht zat ik net op een terrasje om een kop koffie te drinken toen ik hem aan zag komen. Een man met een enorme rugzak die moeizaam richting het terras liep. Omdat er alleen nog een stoel aan mijn tafel vrij was vroeg hij of hij bij mij mocht komen zitten. Ik zei dat dat goed was en vroeg of hij ook koffie wilde, want ik moest nog bestellen. Hij zei graag en op de vraag of appeltaart erbij ook een idee was zei hij nou dat sla ik niet af.
On der koffie vroeg ik waar hij naartoe ging en hij antwoorde: "Naar het einde van de wereld". Naar het einde van de wereld vroeg ik. Ja zei hij en ik volg de weg van de sterren. Ik keek vermoedelijk nogal verbaasd, dus hij begon te vertellen.
"U heeft zeker wel gezien dat ik wat moeilijk loop, dat komt doordat ik vroeger polio heb gehad, daardoor loop ik wat moeilijker. Ik wordt daar door de kinderen in de buurt al jaren mee geplaagd en kwam bijna niet meer buiten. Eigenlijk zag ik bijna niemand meer. Ook mijn eigen kinderen zijn altijd druk en kwamen eigenlijk alleen voor de vorm nog langs. Mijn vrouw en ik leven ook al jaren een eigen leven en in zat steeds meer met een boek in mijn eigen hoekje.
Op een gegeven moment dacht ik ik ga het einde van de wereld gewoon opzoeken. Ik had in een boek eens iets gelezen over een plek waar het einde van de wereld zou zijn. Dat bleek Cabo Fisterra (= de Kaap aan het Einde van de Wereld) te zijn. Waarom dus thuis zitten wachten als je er ook zelf naar toe kan gaan. En weet u wat, het bevalt me goed, ik ben nog maar een week onderweg en heb al meer mensen gesproken dan het hele afgelopen jaar. Die rugzak en en mijn manier van lopen schijnt mensen te verleiden tot gesprekken. Waar ik eerst werdt bespot omdat ik wat moeilijk loop is men nu vol lof over mijn doel. De mensen vragen hoelang ik er over ga doen of hoeveel kilometer ik moet lopen vandaag. Ik ben dan verbaasd, waarom zou je 35 kilometer op een dag gaan doorlopen om op tijd bij een slaapplaats te zijn? Dan mis je toch alle mooie dingen en ervaringen onderweg. Ik heb niks gepland ik ga toch immers naar het einde van de wereld. Daar wil je ook weer niet te snel aankomen lachte hij. Ik word onderweg goed verzorgd, mensen zo als u bieden me koffie aan, andere waar ik vraag of ik mijn tent mog opzetten, bieden een bed in hun huis aan. Mensen wensen me een goede reis en zeggen voor me te bidden. Waarom zou ik haast maken. Thuis zit niemand op me te wachten dus ik zie wel wanneer ik bij het einde van de wereld ben."
Ik vroeg hem maar als je daar nu aangekomen bent ga je dan terug? Nee zei hij ik ga niet terug, ik blijf daar denk ik of ik ga langs de rand van de wereld lopen, ik heb in deze week al geleerd dat alle andere zaken niet relevant zijn. Bezuinigingen, Rutte, pensioen, Euro het is allemaal ballast. Je hebt er niets aan het verpest je leven. Ik leef van de gesprekken zo als nu, de aandacht van de mensen onderweg, dus waarom teruggaan. Mensen vliegen langs me heen op snelle fietsen en mooie autos, maar ze zien niks. Ik voel en ervaar alles om me heen. Die rugzak wordt met de dag lichter, omdat ik alle onnodige zaken onderweg achterlaat, ook de geestelijke ballast van de afgelopen jaren.
Meneer bedankt voor de koffie en dat u naar mijn verhaal wilde luisteren,maar ik ga weer zei hij. Ik hielp hem met z'n rugzak en liep een eindje met hem mee.
Op het punt waar ik weer richting Amersfoort kon fietsen, namen we afscheid.
Ik wenste hem een goede reis.
Hij riep me na: "Meneer bedenk dat een schildpad meer ziet van de weg dan een haas"
De laatste paar kilometer ben ik gaan lopen naar Amersfoort en weet je hij had gelijk.
