Zijn favoriete koffie cafe was wegens vakantie gesloten. Al dwalend door Amersfoort zag hij op de Hof ineens cafe Halewijn. Was dat niet dat cafe waar zij een paar dagen in de werk werkte? Hij liep er wat weifelend naar binnen. Hij zag haar niet. Hij vond een tafeltje aan de zijkant van de zaak en keek eens rond. In een hoek bij het raam zat een man de krant te lezen,voor hem een cappuccino. Aan de grote tafel in het midden zaten zo te zien vaste gasten. Hij hoorde flarden van hun gesprekken, ze wisselende de bijzonderheden van de dag uit. Die moesten hier vaker komen. Hij bestelde een zwarte koffie bij de ober, maar durfde niet naar haar te vragen. In plaats daarvan, keek hij naar de kunst aan de muren, prachtige schilderijen en foto's hingen daar.
Ineens zag hij haar ze zette buiten op het terras de stoelen netjes recht. Ze was nog niets veranderd sinds hij haar voor het laatst zag. Alleen net als hij wat ouder geworden. Ze kwam binnen om een tafeltje vlakbij hem leeg te ruimen. Zachtjes zei hij "goedemorgen". Verbaasd keek ze op, blij verrast herkende ze hem. Ze vroeg hem of hij nog wel eens verhalen schreef, net als vroeger op de schrijfcursus. Nee antwoorde hij, te druk met andere dingen. Toen moest ze weer aan het werk.
Op de achtergrond zong haar favoriete zanger: " We dansen de zon op......" Hoe heette die ook alweer, Koen of Diggy? Zij vond het allebei goed, hij zong voor haar.
