Façade van een clown (deel 2)

Hierbij het vervolg op mijn blog  Façade van een clown 

Van de week had ik weer een ontmoeting met de clown, ik was erg benieuwd of zij haar belofte om een verhaal te schrijven was nagekomen. Zij zult u denken, het ging toch de vorige keer om een man? Dat heeft u helemaal goed. Mijn vorige blog was meer voor haar bedoelt dan voor u als lezer. Ik wilde haar laten zien dat als je goed naar iemand luistert en de juiste woorden kiest je een verhaal kan schrijven over die persoon. Ik heb toen bewust de locatie en persoon verandert om te laten zien dat je daarmee een zelfde verhaal als zij kon vertellen zonder direct de betrokken persoon prijs te geven.
Vanmorgen kreeg ik het door haar geschreven verhaal binnen. Ik moet zeggen dat het me heeft ontroerd.

Zoals ik haar heb beloofd staat haar verhaal hieronder:

Eenvoudig, maar mooi.

“Hallo, hallo hier zijn we dan.

 We komen hier spelen als het eventjes kan”

Samen met Clown Bloem loop ik de afdeling voor dementerenden op. Ons wijsje, bedoeld als herkenning voor de bewoners, doet mensen opkijken.

Bloem zegt “Ik wil die kant op”, waarop ik zeg “Deze kant vind ik leuk”.

“Geen ruzie  maken hè, zegt de man die zit bij de tafel in het midden van de ruimte.

“Nee, geen ruzie maken”, zeggen we gezamenlijk en Bloem loopt enthousiast naar de man aan de tafel. Bloem speelt op de trekzak een melodietje, maar de man fronst zijn wenkbrauwen. “Niet goed?”, vraagt Bloem. “Nee, zegt de man, “de bassen zijn niet goed”. 

“Oh”, zegt Bloem en speelt  het melodietje nog een keer, alleen dan anders. “Zo is het goed”, zegt de man.

We nemen afscheid en tevreden blijft de man achter.

Ondertussen ben ik bij een man in bed aangekomen. Hij ligt stil met zijn ogen dicht. 

Langzaam loop ik naar hem toe en begin een wijsje te zingen waarin zijn naam is verwerkt. De man zucht. 

Ik neem zijn hand in mijn handen en zing nog eens een wijsje. Het liedje van het roodborstje. “Roodborstje tikt tegen het raam, tik, tik, tik…”. Ik zie dat er beweging in de man komt. Hij zucht nog eens en beweegt zijn schouders. 

Ik besluit het roodborstje nog eens te zingen. Langzaam verschijnt er in de ooghoek van de man een traan. Het ontroert me en ik zing door. Clown Bloem, die verder weg stond, komt naar ons toe en samen zingen we, onder begeleiding van de trekzak, het lied nog een keer. 

Weer komt er een traan en langzaam opent de man zijn ogen. Met een gelukkige blik kijkt hij me diep in de ogen aan. Even is er echt contact tussen mens en mens. Even weer in de werkelijkheid en echt gezien worden, zoals je bent. Een mens met al zijn gevoelens.

Na het beëindigen van het liedje neem ik afscheid met een clownskus en ga weer verder.

Achteraf hoor ik dat deze man vroeger dit liedje vaak met zijn dochter zong. Het heeft altijd veel voor hem betekend.

Wat een mooi vak heb ik toch, dat ik mensen zomaar met iets heel simpels, zomaar 

iets heel moois kan geven.

Clown Bolleke

Voor meer info over het werk van clown Bolleke zie haar website http://www.clownbolleke.nl/

Zie ook: http://www.declowndichterbij.nl/home