Hold My False Teeth (and I'll Show You How to Dance)

Eind 2014 stopte onze tandarts met werken. Bij onze nieuwe tandarts bleek dat er toch meer aan de hand te zijn met mijn gebit dan ik dacht. Mijn oude tandarts maakte  röntgenfoto's waarna je een kwartiertje moest wachten omdat deze eerst ontwikkeld moesten worden. Hij hield de kleine foto dan voor de grote lamp boven de stoel en dan hoorde je of er een probleem was of niet.
Onze nieuwe tandarts maakte een overzichtsfoto en daarna verscheen bijna kamerbreed een slagveld op de monitor. Een lichte schok voer door mijn lichaam. Was dat echt mijn gebit?  Helaas dat was mijn gebit. Monumentenzorg zou er geen heil meer inzien, was mijn eerste gedachte. De tandarts keek erg zorgelijk en wees me op alle zwakke punten. Er viel niet veel meer aan te herstellen. Ondergebit kan nog op een paar punten hersteld worden, zodat er een frame geplaatst kan worden. Boven was de conclusie duidelijk. Vandaar dat ik gisterochtend een lepel met blauwe smurfenpasta in mijn mond mocht ontvangen en er een mooie (nou ja, mooi) afdruk van mijn gebit werd gemaakt. Vandaag mocht ik een mooie kleur uitzoeken voor de tanden in mijn nieuw te maken bovengebit.  13 augustus gaan om zeven uur 's morgens alle boven tanden en kiezen eruit, krijg ik direct een kunstgebit en mag dan weer naar huis om bij te komen. Dus als ik na die tijd even niet in beeld ben, dan ben ik dansen ;>)

Hold My False Teeth (and I'll Show You How to Dance)

Tiens mon râtelier (et je vas te montrer comment danser) by Camey Doucet.

Tiens mon râtelier,
Et je vas te monter comment danser.
Je vas bruler ce vieux plancher,
Et la boucane va voler.
Si tu tiens mon râtelier,
Je vas te montrer comment danser
Avec le pit et tit pit, et le pit et tit clop (*)
Et le hip et tit hip, et le hip et tit hop.
Tiens mon râtelier,
Et je vas te montrer comment danser.

Cube Story: verhaal zeven

Wat liggen jullie me toch aan te staren? Hebben jullie niets beters te doen? Jij daar, ja jij zogenaamde regenboog. Je hebt niet eens kleur. Een regenboog hoort kleur te hebben. Mensen moeten blij worden als ze je zien, nou ik wordt niet blij van je niets zeggende grijs. Het gezicht begon te zingen: "Somewhere over the rainbow". Ja dat zou nog kunnen, dat de andere kant van de regenboog een beter verhaal oplevert. Maar verder komt er ook niet veel zinnigs uit jou mond. Je lijkt wel een vis die naar lucht ligt te happen. O, je probeerde me uit mijn tent te lokken met je gezang? Nou veel inspiratie levert het niet op. De halve nacht heb ik liggen nadenken over wat ik met jullie stelletje ongeregeld aan moet. Kijk die voetafdruk wil nog wel lukken om daar iets mee te doen: You walked with me, footprints in the sand. And helped me understand where I'm going. (Leona Lewis)


Kijk daar krijgen de mensen beelden van in hun hoofd. Mooie stranden, schildpadden en een heldere maan aan de lucht.

Maar zoals jullie daar nu met z'n allen liggen helpen jullie mijn verhaal naar de bliksem.Nee, dan het kleed dat geeft pas inspiratie, daar kunnen jullie stenen niet tegenop.

Loom lag ze daar op het hoogpolige kleed, de zon streelde haar lichaam en gaf haar rode haar een koperen glans. Ze strekte zich een paar maal helemaal uit. En draaide zich op haar rug. Haar strakke buik vertoonde een lichte welving. Langzaam liep hij op haar toe en knielde voorzichtig naast haar neer. Zachtjes kroelde hij haar achter haar linker oor, behaaglijk rolde ze iets opzij. zodat hij ook haar andere oor kon strelen. Hij masseerde met zijn vingertoppen haar buik. Ze begon zachte geluiden te maken. Een lichte trilling ging door haar lichaam. Door de open balkondeur klonk het geluid van een vogel. Ineens sprong ze op en vloog de hordeur in.

YEAR OF The CAT

Cube Story: Verhaal zes

Ik vlieg naar alle richtingen van de kompasroos en dans op de golven van de wind.

De zon of sterren bepalen mijn doel.

Ik zie de mooiste kleuren, als door de ogen van een kind

De zon zet mijn lichaam in vuur en vlam. Als een pijl vlieg in over de aarde.

 Maar de dobbelsteen bepaalt ook mijn lot.

Ik ben een dolende bij, opzoek naar een verhaal met woorden, waarden.

 Bij de korf aan gekomen dans ik mijn verhaal,

Beweeg in alle richtingen en probeer te vertellen wat ik allemaal heb gezien.

Helaas ik ben alleen met strepen die vervagen

Met gebroken vleugels zoek ik naar een plek om te schuilen, zonder om te zien

"Honey Bee"

I am a honey bee,
Shunned off from the colony
and they won't let me in

So I left the hive,
They took away all my stripes
and broke off both my wings

Zee Avi - Honey Bee

Cube Story: verhaal vijf

De maan verlicht de kamer met een zacht warme gloed. Door de gordijnen van het slaapkamerraam zie ik vaag nog de lichtjes van de flat achter ons huis. Ik lijk in een diep dal te vallen als de slaap me overvalt.

"Het hek van de tuin is afgesloten met een groot roestig hangslot. Voorzichtig voel ik met mijn hand aan het slot, het brokkelt van ouderdom uit elkaar en valt vlak voor mijn voeten op de grond. Ik duw tegen het hek wat piepend open gaat. Dit moet de toegang tot de geheime tuin van het huis met de donker toren zijn. Jaren ben ik op zoek geweest naar deze geheime tuin. In vele dromen kwam hij steeds voor, mooie bloemen, struiken en heesters in alle vormen en kleuren. Maar steeds kon ik de ingang niet vinden. Ik begon me zelfs af te vragen of de tuin wel echt bestond. Zelfs de mensen in mijn dromen konden me niet vertellen waar de tuin moest zijn. Omdat ze altijd een soort masker droegen kon ik ook niet achterhalen  wie de personen waren die vertelde over de tuin, maar nooit lieten ze los waar de tuin te vinden was. Zoek en je zal hem vanzelf vinden was hun antwoord.
We hebben allemaal een landschap in ons zelf, ook jij dus zoek. Geheime kamers en tuinen die in je groeien en langzaam tot ontwikkeling komen en dan...
Soms dacht ik dat ik de tuin gevonden had, ik schreef er over in gedichten of verhalen of sprak er over  met anderen mensen. Wat zocht ik eigenlijk?. Dat is moeilijk te zeggen, een Japanse tuin met al zijn symboliek? Een Zen tuin om mijn ziel rust te geven? En dan nu ineens die tuin, hier in mijn droom, helemaal zelf gevonden. Wat een sterk emotioneel moment, de geur van de bloemen en planten vulde heel mijn ziel.

 Eindelijk "Mijn Secret Garden" https://www.youtube.com/watch?v=-sWnEWpS_fA


   Componist: Rolf Lovland

Cube Story: verhaal vier

De vrouw gooide met een achteloos gebaar de dobbelstenen voor me op de grond. "Hier ligt je toekomst": zei ze met een mooie glimlach. Het was dat het een mooie vrouw was om te zien, anders had ik niet gepikt dat ze zomaar de stenen op de grond gooide.
Vertwijfeld staarde ik naar de stenen op de grond, wat moest ik hier nu mee?
Ik moest van haar een verhaal schrijven, "de stenen wijzen je de weg". Ja, lekker zeg, mag ik zelf gaan uitzoeken wat die stenen allemaal betekenen.
Ik nam de stenen mee naar huis en legde ze voorzichtig op de tafel. Lange tijd bleef ik er naar staren. Deze opdracht was duidelijk een brug te ver voor me. De tijd tikte langzaam weg en het werd al snel donker. Ik gaf de planten in de vensterbank wat water en staarde wat naar buiten. Aan de reeds donker hemel flitste een vallende ster. Vlug deed ik een wens. Normaal mag je die niet vertellen aan anderen, maar ik wenste dat de donkere vrouw vast zou lopen in haar eigen verhaal. Een beetje sprookjes vertellen aan andere mensen en zelf buitenschot blijven. Ik had al vernomen van andere mensen dat ze in een soort sprookjes wereld leefde, dromend van een prins op een wit paard. Die zou haar moeten redden uit haar ivoren toren. Ha, ze had niet door dat de echte prinsen allemaal langs haar heen reden, terwijl zij daar zat in haar kamertje drie hoog achter, waar ze staarde in haar toverspiegel.
Nee, dan had ik het toch beter voor elkaar. Zo vrij als een vogel kon ik mijn gedachten laten gaan. Vliegen naar iedere bestemming en zelf bepalen naar welke kant de weegschaal zou doorslaan.
Lekker niks aantrekken van haar zogenaamde toverstenen, waarmee je je eigen verhaal kon schrijven. Gewoon doen wat het leukste is en je eigen gedachten je lot laten bepalen. Ik draaide de deur op het nachtslot en deed het licht uit.

Morgen maar eens gaan nadenken over een echt verhaal.

Free as a bird,
it's the next best thing to be.
Free as a bird.

Free like a Bird

Cube Story: verhaal drie

Hij slofte langzaam de trap naar de zolder op. Daar helemaal boven in het huis was de plek waar hij het liefste was. De trap kraakte bij iedere stap, de treden waren al aardig uitgesleten door de vele keren dat hij naar boven gelopen was. Hij opende de deur van het kamertje en ontstak de oude schemerlamp. De lamp zette de kamer in een warm gele gloed. Een tor op de muur vluchtte naar een veilige donkere hoek van de kamer. Hij ging zitten in de grote oude Libertystoel en verstelde de leuning in een de stand die hij zo prettig vond als hij wilde lezen. Van het tafeltje naast de stoel pakte hij het boek op. Een geel papiertje gaf aan waar hij gister was gestopt met lezen. Door het zolderraam viel een streep maanlicht op een gravure aan de muur. Daar stond een afbeelding op van een piramide. Die had hij jaren gelden eens gekocht bij de kringloopwinkel, gewoon omdat hij het een leuke afbeelding had gevonden. Hij sloeg het boek open, haalde het papiertje tussen de bladzijde uit en legde het op het tafeltje. Uit de zak van zijn colbert haalde hij een appel, die hij eerst langs de mouwen van het jasje glimmend opwreef. Langzaam nam hij een hap uit de appel en begon te lezen.

Biggles zweefde aan zijn parachute langzaam naar de grond. Motorpech had hem gedwongen om uit het vliegtuig te springen. Dat was een streep door de rekening, nu lande hij midden in de woestijn van Egypte. Veilig geland maakte hij eerst een tent van de parachute, als bescherming tegen de brandende zon.

Ineens was alles donker, de gloeilamp had het begeven.Met alleen dat streepje maanlicht zocht hij zijn weg over de zolder. Aan de andere kant stond een oude weegschaal, daar moesten nog wat gloeilampen op liggen. Daar was haast niet meer aan te komen. alleen maar ledlampen verkochten ze tegenwoordig nog. Ja, gelukkig er lag nog een doosje met een lamp erin. 

Met een zucht van opluchting liep hij voorzichtig terug naar zijn stoel.

Biggles had intussen een vuurtje aangelegd......................

Cube Story nummer twee

Met gefronste wenkbrauwen zat hij naar het nieuws op de tv te kijken. Mannen met maskers waren de toren van een eeuwenoud gebouw met mokers en bulldozers  aan het slopen.
De gebouwen kende hij goed. Een paar jaar geleden had hij ze nog van dichtbij mogen aanschouwen. Afbeeldingen van gevleugelde leeuwen, schapen en mestkevers sierde de muren van het oude paleis.
Duizenden jaren hadden de gebouwen alle stormen en oorlogen overleefd. Nu werden ze met bruut geweld gesloopt. Ongelooflijk dat dit gebeurde. Net zo ongelooflijk om te zien dat mensen schijnbaar zo mak als een lam naar de slachtbank geleid werden. Wat waren dat voor figuren die zo iets barbaars konden doen. Geen enkele eerbied leek het wel voor mens of cultuur. Wat hem betreft mochten ze door de bliksem worden getroffen. Was hij maar een tovenaar dan zou hij met zijn toverstaf zwaaien en alles weer herstellen. In gedachten sprak hij een toverspreuk uit.

Het nieuwsbericht toonde nu vliegtuigen die hoog in de lucht hun sporen trokken op weg naar een volgend doel.

Cube Story

Sabrina Diana gooit elke week 9 dobbelstenen met verschillende plaatjes (story cubes) en verwerkt deze in een verhaal. Dat vond ik zo'n leuk idee, dat ik met haar meedoe. Zo kunnen we zien hoe verschillend, of juist niet, onze fantasie is. 

De mist begon steeds dikker te worden. De omgeving vervaagde steeds meer en hij kon bijna niet meer zien waar hij liep. Zwoegend klom hij langzaam het pad omhoog de berg op. De eenzaamheid begon hem parten te spelen, hij praatte zelfs tegen de schapen en koeien de verbaasd opkeken als hij plots naast hun uit de mist opdook. Hij leek wel die heilige Antonius van Padua waarvan werd verteld dat hij voor de vissen was gaan preken: die zouden tenminste wel luisteren. En zo was het. Zodra hij het woord richtte tot de golven van de zee, kwamen van alle kanten vissen aanzwemmen en stelden zich in rijen voor hem op, de kleintjes helemaal vooraan in het ondiepe water, de grotere op de achterste rijen. Door met hun staart bewegingen in het water te maken, gaven ze hun instemming met Antonius' woorden te kennen.
Ineens doemde de contouren van een toren op uit de mist. Eindelijk! Dit moest het klooster zijn waar hij naar op zoek was. Nu maar hopen dat er nog een slaapplaats voor hem was.
Tot zijn schrik zag hij dat de grote deur afgesloten was met een hangslot. Dat zou toch niet waar zijn, gesloten! Naast de deur bleek echter een touw te hangen, hij trok eraan en hoorde binnen een bel luiden. In de muur een klein stukje verder ging een kleine deur open, door de mist had hij die over het hoofd gezien. Een monnik wenkte hem en hij liep naar binnen. De monnik wees op een bord wat binnen aan de muur hing. Daar zag hij dat het niet toegestaan was om met een mobiel te bellen en ook dat hem verzocht werd om stil te zijn. De monnik gaf met handgebaren te kennen dat hij hem moest volgen en wees hem een kleine ruimte waar een bed,tafel en een stoel stond. Op een papier aan de muur stond dat er morgen om 6 uur een dienst was en hij om 7 uur kon ontbijten. Hij deed zijn zware rugzak af en plofte vermoeid op het bed. Onvoorstelbaar dat hij al op dit punt van zijn voettocht was aan gekomen, ruim 2200 km had hij al afgelegd. Hij kon nog net zijn schoenen uittrekken voor hij door de slaap overvallen werd. Het leek nog wel nacht toen hij wakker schrok, de maan scheen door het kleine raampje naar binnen. Op de gang hoorde hij zachte voetstappen. Vast van de monniken die naar de vroege mis gingen. Van hem werd verwacht dat hij ook kwam, dat was een voorwaarde om hier te mogen overnachten. Langzaam liep hij achter de monniken aan en kwam in een daar kaarsen verlichte ruimte waar de mis zou worden opgedragen. Stil luisterde hij naar de eeuwenoude gezangen en gebeden.
Na de mis was er een eenvoudig ontbijt. Er bleken nog meer pelgrims aanwezig te zijn die net als hij zelf zwijgend aan tafel zaten te eten. Zodra hij klaar was haastte hij zich naar de eenvoudige wasruimte, haalde een natte lap over zijn gezicht, poetste zijn tanden en ging zijn rugzak halen. Op de grote binnenplaats zag hij dat de maan zijn plek aan de hemel aan het ruilen was met de zon. Die probeerde voorzichtig door de duisternis heen te breken.
Door de kleine deur in de muur verliet hij het klooster en nu de mist opgetrokken was zag hij al vaag de contouren van de bergketens om hem hen. Een pad voerde omlaag naar het dal. Voor hem zag hij al wat andere pelgrims langzaam de berg afdalen. Achter zich hoorde hij hoe de deur met een sleutel op slot werd gedaan. De monniken waren weer alleen op hun berg. Hij ging verder op weg naar Finisterre. De naam Finisterre is afgeleid van het Latijnse Finis Terrae, het einde van de wereld, oftewel daar waar de wereld ophoudt. 

De boom

De boom wist zelf niet meer hoe lang hij al op deze gracht stond. Hij was een beetje de tel kwijt geraakt. Al jaren waakte de boom over dit deel van de gracht, hij gaf schaduw, kleur en houvast aan de huizen en mensen in zijn nabije omgeving. Natuurlijk wist de boom ook wel dat sommige mensen een hekel aan hem hadden. Zoals de bewoners van het huis vlak voor hem. De vonden dat hij het uitzicht belemmerde en het zonlicht tegenhield. Zeurpieten had je altijd wel. Hij keek even naar opzij naar dat kleine donkere huisje wat aanleunde tegen dat grote pand met die witte gevel en dat enorme balkon. Als hij daarna keek hoopte hij altijd een glimp op te vangen van dat leuke kleine meisje. Soms mocht ze even tegen het hekje aangeleund naar hem kijken. Eigenlijk vond hij het meisje vaak zielig, het enige groen wat ze kon zien was het kleine boompje bij de ingang van het huis en de boom zelf. Vaak keek ze ook even de gracht af in de hoop dat andere meisje wat een stuk verder woonde te zien. Spelen deden ze niet meer met elkaar. Ja, vroeger wel, maar sinds kort mochten ze elkaar niet meer zien. De boom had wel gehoord wat de reden was maar hij snapte er niets van. Iets met verschil in geloof. De boom begreep zoiets echt niet voor hem was er maar een geloof. Hij geloofde dat zijn doel moest zijn om steeds hoger te komen. Op weg naar het zonlicht, langzaam hoger en hoger. En dat hij kleur, geborgenheid moest geven aan het leven van andere mensen. Bomen maken geen verschil onder elkaar had hij geleerd. 

Ze moesten eens weten dat hij met zijn wortels onder het bestrating van de gracht de beiden huizen met elkaar had verbonden. Even schudde de boom met zijn takken om zijn onbegrip te uiten. Daarna richtte hij zijn blik weer naar de zon.

© Foto: Carlo Fritschy