Zeven huizen (huis zeven)

Langzaam liep hij de smalle gracht af. In het water lagen een aantal boten. Er werd niet meer zoveel gevaren als vroeger. Toen was het druk, veel tuinders, hun boten volgeladen met groente en fruit onderweg naar de veiling. Hoe vaak had hij deze route al niet gelopen. Een paar keer per dag onderweg naar de lagere school en later naar de tramhalte voor de tram naar Den Haag om naar zijn werk te gaan. Bijna bij zijn doel voor vandaag aangekomen ging hij langzamer lopen. Uit zijn jaszak pakte hij een kleine stapel foto's. Daar op de bovenste foto stond het huis. Hij liep er langzaam heen.
Bij het huis aangekomen vergeleek hij het huis met de foto in zijn hand.

foto:Jaap Lagendijk

De voordeur was nog precies hetzelfde, groen met een mooie afbeelding van gietijzer. In het midden een vrouwenfiguur die aan haar arm een mandje bloemen had hangen. De deurknop van koper glom in de zon, die mocht hij vroeger vaak oppoetsen.
In zijn hoofd kwam vanzelf het beeld naar boven van de lange gang achter de deur. Mooie geblokte tegels meestal aan het zicht onttrokken door een lange gangloper. Die loper had in het midden mooie bloemmotieven met aan de randen lange donkere banen die naar het einde van de gang liepen. Die gebruikte hij vroeger vaak als autoweg voor zijn Dinky Toys. Rechts bevonden zich twee deuren. De eerste deur gaf toegang tot de voorkamer. Via de andere deur kwam je in de achterkamer. Daar had hij de meeste tijd doorgebracht toen hij nog klein was. Als je binnenkwam stond links de Liberty stoel waar zijn vader altijd in zat te lezen of z'n middagdutje deed. Daar mocht je alleen inzitten als je ziek was, dan werd van de stoel een bedje gemaakt. Achter de stoel een lage boekenkast met daarin de radio met dat mooie groene oog, wat leek te knipogen als je aan de zenderknop draaide. In het midden van de kamer de eettafel met net zo'n kleed zoals Toon Hermans beschreef in zijn Sinterklaas conference. Verder stond er nog een dressoir  en voor de schoorsteen een glimmende zwarte haard met ruitjes van mica. Aan die haard had hij slechte herinneringen over gehouden. Op een zondagmorgen was hij uitgegleden op het stukje zeil voor de haard en tegen de punt van het deurtje gevallen. Daarna moest hij met een theedoek tegen zijn mond achterop de fiets mee naar het ziekenhuis om zijn kapotte lip te laten hechten. Andere beelden kwamen en gingen weer, de grote tuin achter het huis, buiten spelen voor de deur, maar wel met een touw om je middel anders viel je in de gracht. Zijn vader die bij sneeuw de asla voor de deur leegschudde zodat het minder glad was. De deken voor het slaapkamerraam tegen de vrieskou en dan toch wakker worden met ijs op de dekens.

In dit huis was het allemaal begonnen maar ook plots geëindigd. Op een dag was hij gebeld op zijn werk of hij snel naar huis wilde komen. Zijn vader was gestorven. Na een lange reis vanuit het midden van het land, was hij dezelfde gracht afgelopen en had in de verte nog net de zwarte wagen de hoek om zien rijden. Een jaar later moest hij dezelfde reis weer maken voor zijn moeder.
Toen was wat thuis was ineens huis geworden.

Zo stond hij nog even te staren naar het huis. Toen hij zich omdraaide om terug te gaan, viel er een kleine foto uit de stapel in zijn hand. Daarop stonden zijn ouders die een kleine baby vasthielden. je kon zien dat ze blij met hem waren.

Met een glimlach op zijn gezicht liep hij terug naar het station



Dat zijn mijn goede jeugdherinneringen
die neem je mee zolang je verder leeft.

Boudewijn de Groot: Testament

De valse Koning ( een modern sprookje)

Ergens aan een Noordelijk Zee lag een heel klein landje. Ze hadden een lieve koning en koningin. Eigenlijk waren die meer voor de sier. Want het land werd eigenlijk geregeerd door een valse koning. Die koning had een paar ministers, die bijna net zo vals waren als hij zelf. Natuurlijk had het land wel een parlement, door het volk zelf gekozen, maar daar had de valse koning en zijn ministers geen boodschap aan. Een minister, die ging over de gezondheid van het volk, had een mooie wet bedacht. Daarmee zou ze de kosten van de zorg eens flink omlaag gaan brengen. In het parlement had ze zoete broodjes uitgedeeld en zo diverse mensen achter haar plan gekregen.
De wet moest nog wel door de eerste kamer, maar dat moest geen probleem zijn, dacht ze. Maar dar liep anders, huilend rende ze naar de valse koning. "Ze hebben nee gezegd", snikte ze. "Wie heeft nee gezegd", bulderde de valse koning. "Nou drie van die partij die zogenaamd voor de zwakkere opkomt. Nu sta ik voor schut bij al die zorgverzekeraars. Die dachten dat de buit al binnen was. En nu willen ze me geen kerstpakket geven." "Maar dat pikken we niet": zei de valse koning,"Ik roep die Samson wel op het matje. Onder ons gezegd hij heeft wel een sterke naam, maar hij is eigenlijk al zo zwak dat moet geen probleem worden." De koning pakte zijn I-Phone en stuurde een app naar zijn vazal Samsom "Hierkomen!" Binnen vijf minuten stond de vazal in het regeertorentje van de koning.
"Wat flik je me nu", schreeuwde de koning,"Ik kan met jou ook geen enkel afspraak maken, drie van je broeders durven nee te zeggen tegen dat kroonjuweel hier naast me. Je lost het maar op." Helaas bleven de drie bij hun standpunt. De koning wist wel een oplossing, de mensen die op de vazal hadden gestemd waren al zo verzwakt door alle beslissingen (minder AOW, pensioen, hogere ziekte kosten) dat ze vermoedelijk toch geen weerstand meer zouden bieden. "We gaan het anders doen, ik passeer gewoon de hele mikmak. Al dat gezeur over politiek correct en inspraak.": sprak de koning. De vazal knikte gewillig en de minister stond te juichen. Haar kerstpakket was gered.
Zo kwam het dat toen het volk de volgende morgen wakker werd, dat er een nieuwe wet lag die hun beroofde van hun vertrouwde huisarts. En ze niet meer mochten kiezen welke arts ze zelf het prettigst vonden. Ook nam het gebruik van medicijnen toe, de mensen vroegen slaap en kalmeringsmiddelen. Vooral de mensen van de partij van de vazal boden geen weerstand meer. Ja, vroeger stonden ze op de barricade en schreeuwde leuzen. Nu waren ze verdoofd door alle beslissingen van de valse koning en zijn vazallen.
De koning en zijn vazallen waren ondertussen aan het genieten van een wel verdiende vakantie.

Zeven huizen ( huis zes )

Ze waren het een beetje zat de hele dag in het donker rond te moeten hangen.
De kinderen zeurde nu al dagen dat ze ook wel een keer buiten in het daglicht wilde spelen.
Eigenlijk konden ze dat wel begrijpen, van sommige bezoekers hoorde ze wilde verhalen over zon, zee en bossen.
Op een avond besloten ze dat er maar verandering moest komen in hun manier van leven. Maar hoe ga je zoiets regelen. Aan een kennis die veel vloog vroegen ze advies. Hij had eens verteld over een mooie plek om te wonen, daar wilde ze graag naartoe. Een ander had veel verstand van bouwen en wilde wel een huis voor ze ontwerpen. Langzaam melden zich meer vrienden die aanboden te helpen met de bouw, het vervoer en de planning.
Na veel gesprekken was eindelijk de dag aangebroken dat de plannen echt uitgevoerd gingen worden.
Alleen moest e.a. wel snel gebeuren want de meeste hulp kon eigenlijk maar een dag weg.

Op een avond even na zes uur, stonden ze allemaal klaar bij het busje wat hun naar de bouwlocatie zou brengen. Het was even een hele klus om iedereen in de bus te krijgen. Sommige hadden niet zo goede ervaring aan ritten in het busje, dus moest er wat overredingskracht aan te pas komen om ze erin te krijgen.
Voorin mochten de chimpansees, die waren handig genoeg om de bus te besturen. Daarachter  de giraffen alleen moest voor hun het dakraam open en achterin paste met veel moeite de olifanten. De familie zelf hing aan de lussen vlak onder het dak van de bus. De stokstaartjes hadden een plekje op de hoedenplank gevonden. De imperiaal lag vol met bouwmaterialen en daartussen zat de oehoe die als "TomTom" fungeerde. Hij was tevens verantwoordelijk voor alle planning.
Na een lange rit in het donker kwamen ze op de bouwlocatie aan. Onderweg waren de kleintjes steeds aan het zeuren geweest, dus iedereen was blij dat ze de bus uit konden.
De stokstaartjes begonnen direct met het grondwerk voor de fundering. Al snel waren de contouren zichtbaar van het grondplan. De olifanten droegen de bouwmaterialen naar de chimpansees die de muren begonnen te metselen. Voor het hogere werk  werden de giraffen ingeschakeld, zodat weldra het dak op het huis kon. De familie zelf was niet zo snel en keek verbaasd naar het huis wat straks hun nieuwe onderkomen zou gaan worden.
Alles was bijna klaar toen een klein olifantje riep: "Het klopt volgens mij niet! Ik denk dat mijnheer uil een foutje heeft gemaakt." Iedereen keek hem verbijsterd aan. "Hoezo klopt het niet?":vroeg meneer uil een tikje beledigd. Maar de kleine olifant was samen met zijn zusje al druk tegen het huis aan het duwen. Het huis begon al gevaarlijk naar een kant te hellen. Met een hoop kabaal rolde het om en belande op de punt van het dak, een paar stokstaartjes konden nog net op tijd wegrennen.
De twee kleine olifantjes stonden te juichen van plezier. "Kijk":riep de jongste van de twee, "Luiaards hangen toch altijd ondersteboven. Daar had u helemaal niet aan gedacht meneer uil. Nu klopt het veel beter, alles is nu echt voor de familie luiaard." De uil knikte beschaamd.  Snel werd de laatste hand gelegd aan de afwerking en kon de familie het nieuwe onderkomen betreden. De kinderen waren helemaal door het dolle. Een heel nieuw huis op een mooie plek vlak aan het water.
Snel namen alle andere dieren afscheid van de familie luiaard en klommen allemaal weer snel in het busje. Ze moesten weer snel terug, het busje moest terug gebracht worden en zelf moesten ze de volgende morgen allemaal weer aan het werk. De familie luiaard zwaaide ze na tot ze uit het zicht verdwenen waren. Moeder luiaard slaakte een zucht en sprak zachtjes: "wat een mooi huis hebben we, en wat een geweldige groep vrienden."

voor de liefhebber:  http://www.geo.de/reisen/community/bild/429115/Putbus-Deutschland-In-Lauterbach-auf-Ruegen-stehen-die-Haeuser-Kopf-

Zeven huizen ( huis vijf )

Ze had al een paar keer aangebeld en ongeduldig op haar horloge gekeken.
Eindelijk ging langzaam de deur open. In de opening stond een oude man. Hij had een versleten overhemd met vetvlekken aan, zijn broek was half afgezakt en bleef nog net hangen door de bretels met Mickey Mouse motief. De vrouw zei: "Ik ben van de gemeente, wij doen onderzoek naar de noodzaak van thuiszorg. Volgens onze gegevens heeft u hulp nodig voor u vrouw."
De man staarde haar glazig aan en stamelde: "Ik dacht dat u ons kwam helpen. Wij hebben nu al drie weken geen hulp gezien. Een paar weken geleden hebben ze hier vogelgriep ontdekt. Ik heb de gemeente nog nooit zo snel zien reageren. Niemand mocht het terrein op of af.  Alle kippen en onze mooie witte pauwen zijn geruimd. Aan ons werd niets gevraagd, binnen blijven was de boodschap. Boodschappen kon ik niet doen. Mijn vrouw is al die weken niet gewassen of verzorgd. Zelf heb ik geen schone kleding meer in de kast. Dus u komt echt niet om mijn vrouw te wassen.": vroeg hij vertwijfeld. "Nee, nee ik kom alleen maar kijken of het echt nodig of er hier hulp nodig is, dat is een nieuwe beleid.  Mag ik u  vrouw even zien?": vroeg de vrouw. De man ging de vrouw voor naar een kamer aan het eind van een lange gang. Zachtjes deed hij de deur open en liet de vrouw binnen. Die deinsde geschrokken terug, er kwam een enorme vieze lucht uit de kamer. In een hoek van de kamer stond een bed, onder een smerige deken lag aan de vorm te zien een vrouw. De geur van ontlasting sloeg in haar gezicht. De man sprak zachtjes: "Ziet u, ik krijg haar niet alleen gewassen of verschoond. Volgens mij heeft ze ook koorts en moet steeds niezen." De vrouw rende snel naar buiten en begon driftig te bellen. De man liep verbaasd achter haar aan en ving nog net het woord "Ebola"op. Binnen een kwartier stond het erf vol met mannen in beschermende pakken en zijn vrouw werd in een ambulance geladen die onder politie begeleiding het erf afreed.  De vrouw van de gemeente trok de naad van haar nylons recht en stapte in haar auto. Ze pakte haar papieren en kruiste aan: Geen hulp nodig.

De man sloot de deur en liep terwijl hij zijn bretels losmaakte de trap op naar de zolder en keek nog een keer door de het kleine raampje naar de lege kippenren.

Zeven huizen (huis vier)

Ze zat stil op een bankje bij haar "huis". Het was druk op straat. Drommen toeristen liepen langs haar heen. De meesten verdiept in hun reisgids of turend op een stadsplattegrond. 

Ze zocht wat te drinken in haar voorraadkast, nou ja kast.  Zo noemde ze het wel. Je moest toch een beetje vasthouden aan de oude gewoontes. Ze keek met een kleine glimlach op haar mond naar al die mensen die gehaast voorbijkomen. Wat een druktemakers zeg. Nee, ze was er al aardig aan gewend, ze kon nu wonen waar ze wilde. Nou ja, wonen waar je ze wilde, soms moest ze snel haar "huis" verplaatsen omdat ze haar en haar "huis" niet in de buurt wilden hebben. Pas had ze een leuke plek ontdekt, maar de buren gingen klagen dat haar huisje een aanfluiting was voor de buurt. Het zou zomaar kunnen zijn dat die mensen het zelfde overkwam wat haar overkomen was. Ze verplaatste haar huis een klein stukje, zodat ze wat meer ruimte rond het bankje kreeg. Even de benen strekken.

 Maar ja, een jaar geleden leefde ze ook nog gewoon in een echt huis. Nu was alles anders geworden. Zomaar ineens was het oude vertrouwde leventje veranderd. Iets met geld en haar man. Alles waren ze erdoor kwijtgeraakt, werk, auto, huis, vrienden en familie. Ook de kinderen en kleinkinderen kwamen niet meer langs. Die wilden of konden plotseling niet meer komen. Te druk, te lastig. Ze snapte dat wel. Hoe moest je iets afspreken?  "Kom je morgen even langs, ik zit op het bankje bij het station." Dat werkte niet.  Ze rommelde wat in een van de plastic zakken aan haar "huis "en vond nog een half opgegeten boterham. Het vervelende was dat ze nu ook steeds de "kamer" van haar man moest meezeulen. Die logeerde een tijdje ergens anders. Moest ze maar niet te veel aan denken.

Langzaam stond ze op en duwde haar "huis" voor zich uit. Op zoek naar een plek voor de nacht.

Met dank aan: Guido de Wijs (eindredactie) Leuk en sportief.