Façade van een clown

Gistermiddag zat ik even bij Coffee Corazon nog wat aantekeningen voor een nieuw verhaal te maken in mijn boekje. Naast me zat een man die wat stil voor zich uit zat te staren. In z'n handen een rode clownsneus. Ineens vroeg hij aan me , sorry dat ik u stoor maar wat zit u allemaal te schrijven. Ik antwoorden dat ik ideeën voor een nieuw verhaal zat op te schrijven, zodat ik weer een nieuw Weblog kon schrijven.

O zei hij ik wou dat ik dat ook kon, schrijven. Ik maak als clown zoveel mee waar ik over zou willen schrijven maar ik durf gewoon niet.

Op mijn vraag waarom dan niet , antwoordt hij dat hij gewoon onzeker was in alles. Van jongs af aan had hij daar al problemen mee. Dingen uiten of ergens tegenin gaan dat durfde hij gewoon niet. Ook later niet toen hij wat ouder was kon hij zich bijna niet uiten. Hij had een tijdje stervensbegeleiding gedaan, maar over dat werk kon hij met niemand praten. Alles nam hij mee naar huis.

Meneer zei hij ik was bijna zelf dood. Ik zag het gewoon niet meer zitten. Tijdens een therapie sessie moest ik een keer een clownsneus op en zo aan iedereen vertellen wie ik was. Gek genoeg lukte me dat. Mensen moesten om me lachen. Daarna ben ik dat gaan doen voor zieke kinderen en mensen die een opkikkertje nodig hadden. Dat doe ik nu al een poosje en dat gaat erg goed.

Ik zei: dus eigenlijk verschuil je je achter je clownsneus en ban dan jezelf? Maar zo als je nu zit te praten heb je die neus toch niet nodig? Weet je zei ik heel veel mensen spelen een rol in het leven. Ze zijn niet de persoon die ze werkelijk zijn, maar spelen een rol die andere van ze verlangen. In feite doe jij dat dus ook, terwijl je bij mij zo heel eerlijk overkomt. Je hebt die clownsneus gewoon niet nodig.

Meneer zei hij, weet u dat dit de eerste keer is dat ik dit zomaar zit te vertellen. Ik vind het knap dat u me ook zo aan het praten hebt gekregen, dat is iets waar ik over na moet denken.

Ik zei laten we iets afspreken na de vakantie spreken we hier weer af , en dan heeft u een verhaal over u rol als clown geschreven. Volgens mij is het de moeite waard om aan andere mensen te vertellen wat het is om clown te zijn voor andere mensen. En ik denk dat die andere mensen, zoals zieke kinderen juist ons iets kunnen vertellen. Zij spelen geen rol maar zijn gewoon zich zelf, daar kunnen we denk ik wat van leren.
Op televisie is nu een mooi programma zei ik:" Liefde voor later" daarin komen mensen aan het woord die niet lang meer te leven hebben. Laatst zei een vrouw : " Ik ben er helemaal klaar voor, ik heb met niemand meer ruzie, alle woorden zijn gezegd. Ik heb me nog nooit zo vrij en rustig gevoeld, ondanks dat ik weet dat ik dood ga. Maar ik ga boven dansen " Dat maakte erge indruk zei ik.

Top zei hij dat doen we , begin september lever ik een verhaal in. Hier op dezelfde plaats en zelfde locatie. Hartelijk dank voor dit fijne gesprek. Tot gauw.

Met dank aan A. dat ik het mocht opschrijven.