Iedere keer als ik langs de Onze Lieve Vrouwetoren loop zie ik ze zitten op een bankje. Blikje bier, sigaret. Doffe blik. Onderstaand gedicht is daarop geinspireerd.
OP DE GRENS VAN LUCHT EN WATER
Zittend op de grens van water en lucht
Denkt ze na over alles, weer eens gevlucht
Hoe het kwam dat het weer zo fout is gegaan.
Net nu ze dacht dat ze het beter had gedaan
In de schaduw van de oude toren
Zit ze hier maar totaal verloren
Denkend aan de tijd dat ze alles nog had
Man, kind, huis en niet dagen ladder zat
Lucht of water het maakt geen verschil
Als je niks hebt, of niet meer leven wil
Zal ze het doen en daarmee alles vergeten
En zouden ze nog weten wie ze was en hoe ze heette
Morgen een klein stukje in de courant
Heeft ze haar denken niet meer in de hand
Zittend op de grens van lucht en water
Beneveld verstrijkt de tijd en wordt het steeds later
Flarden van vroeger toen het zo goed leek te gaan
En iedereen nog met haar leven was begaan
Lucht en water vervagen schaduwen verdwijnen
Beter dit dan hier weg zitten kwijnen
Rust in haar hoofd voor de allerlaatste keer
Alle zorgen weg die zijn er nu niet meer
Lucht of water het maakt geen verschil
Als je niks hebt, of niet meer leven wil
Geeneens een stukje in de courant
Had ze haar denken niet meer in de hand
Wie was het en heeft ze nog geleden
En had ze een man, kind, en waarom werd ze gemeden
Wim, 2007
MOOI!
BeantwoordenVerwijderen