Het vogeltje in de kerstboom

Dwalend door de stad zag hij in de huizen de kerstbomen staan. Dit jaar had hij er geen een, net zo als al een paar jaren daarvoor. Te veel werk vond z'n vrouw en lastig met een kat. In een van de bomen zag hij hem ineens zitten. Niet dat hij een echte gluurder was, maar dit viel gewoon op. Zo'n klein vogeltje van zilver met een witte staart. Ineens was hij weer terug in de periode die hij nog regelmatig miste. Thuis van lang geleden. Nee niet in z'n huis maar het echte thuis, met vader en moeder en broers en zus. Hoe lang waren ze nu al dood? Alweer bijna 39 jaar , veel te jong nog, allebei net 50 jaar. Nog ziet hij zich zelf lopen naar de markt in Delft om een kerstboom te gaan kopen, zo'n echte met een houten kruis eronder getimmerd. Dan thuis crepe papier rond de voet wikkelen en de boom versieren. Met echte kaarsjes in van die mooie koperen houdertjes. Glinsterende ballen erin en van die mooie huisjes. Daarna het trompetje waar als je er zachtjes op blies ook echt geluid uit kwam. Als laatste het vogeltje, die kreeg het hoogste plekje, zodat je hem goed kon zien. Nog wat engelenhaar, dat glansde zo mooi als de kaarsjes branden. En niet te vergeten de emmer water voor als de kaarsjes aan mochten. Later met die electrische lichtjes was het toch anders, niet meer die geur van kaarsjes de branden. Op het dressoir het door vader zelf gemaakte kerkje met binnenin een fietslampje wat zo mooi de raampjes deed oplichten. Maar dat was lang geleden, hij zei er nooit zo veel over, maar soms miste hij ze. Nooit meer eens even koffie drinken of bellen, lief en leed delen. Pas moest hij nog aan ze denken, toen z'n jongste dochter aan het behangen was met die plaktafel die hij 40 jaar geleden nog kreeg van z'n vader. Hij zag in gedachte die ouwe over haar schouder mee kijken en knikken dat het goed ging. Prachtig ook als hij z'n dochters hoorde zingen, dat deed z'n moeder ook altijd. Die kende alle operettes uit haar hoofd.
Langzaam liep hij verder door de straten en ineens kwam de song Memories uit Cats in z'n hoofd:

Memory
All alone in the moonlight
I can smile at the old days
life was beautiful then
I remember
The time I knew what happiness was
Let the memory live again