Nachtmerries van een wethouder

Voor de derde achtereenvolgende nacht werd hij badend in het zweet wakker, wat een verschrikkelijk nachtmerrie had hij weer gehad.  Twee nachten ervoor was het zomaar begonnen. Eerst maandag nacht die verschrikkelijk droom over die tunnel. Ineens stonden ze daar, z'n slaapkamer, huis en tuin stond vol met kabouters. Die schreeuwde en riepen allerlei lelijke dingen naar hem. Hun woordvoerder (kabouter Cor, zo als hij zich noemde) Dreigde het hele project in de soep te laten lopen. Meneer Duikelaar zei hij u krijgt spijt van die tunnel. U heeft ons onze hut afgenomen door u plan en wij gaan ervoor zorgen dat alles mislukt. Iedere nacht gaan wij met z'n allen u tunnel millimeter voor millimeter laten zakken, zodat deze bij iedere regenbui volloopt. Eens kijken of die verhuizers en andere vervoersbedrijven u dan nog wel zo aardig zullen vinden. U 4 minuten tijdwinst zetten wij om in 4 uur oponthoud, zodat de eigenaar van de Vlasakkers een automatenwand in de tunnel kan openen met kroketten en hapjes voor de vastgelopen automobilisten. Gillend had hij ze verjaagd en was trillend een glas water gaan drinken. Ze konden met z'n alle de pot op.
En toen dinsdagnacht, dat was helemaal erg geweest. In zijn tuin stonden alle dieren van het dierenpark. De twee belhamels van het park, dat kleine olifantje en die kleine chimp sloopte alles wat los en vastzat. Die kleine chimp zag zelfs kans zijn geliefde VVD pyjama kapot te scheuren, zodat de hyena's zaten te hikken van de lach over zijn witte billen. Overal hoorde hij sissende geluiden van de kolonie kakkerlakken die mee waren gekomen. Hun woordvoerder eiste een betere oplossing zowel voor de dieren zelf als ook voor de bezoekers. Volgens hun zou hij van z'n voetstuk duikelen als hij alles zou doorzetten.
En dan afgelopen nacht, al zijn medestanders eiste nog meer verbetering. De tijdwinst was eigenlijk te weinig, ze wilde nog meer. De weg moest doorgetrokken worden, dwars door de polder direct naar afslag Eemnes. Dan konden ze zo direct door naar Amsterdam en de polder. Amersfoort moest op de kaart gezet worden. Niks geen golfbaan in Hoogland, gewoon lekker door jakkeren.
Zelfs zij die hij zo vurig had verdedigd in de raad lieten hem nu vallen.

Maar hij zou niet zwichten. Nee hij ging ook de Kersenbaan nog dubbel zo breed maken en dat van die Westelijke rondweg doortrekken was eigenlijk zo gek nog niet.

Nazareth
"Desolation Road"

No one to turn to
Losing my best friend
My name is just bad news
And my account's in the red

I'm in need of understandin'
I'm landin' in desolation road

Het vogeltje in de kerstboom

Dwalend door de stad zag hij in de huizen de kerstbomen staan. Dit jaar had hij er geen een, net zo als al een paar jaren daarvoor. Te veel werk vond z'n vrouw en lastig met een kat. In een van de bomen zag hij hem ineens zitten. Niet dat hij een echte gluurder was, maar dit viel gewoon op. Zo'n klein vogeltje van zilver met een witte staart. Ineens was hij weer terug in de periode die hij nog regelmatig miste. Thuis van lang geleden. Nee niet in z'n huis maar het echte thuis, met vader en moeder en broers en zus. Hoe lang waren ze nu al dood? Alweer bijna 39 jaar , veel te jong nog, allebei net 50 jaar. Nog ziet hij zich zelf lopen naar de markt in Delft om een kerstboom te gaan kopen, zo'n echte met een houten kruis eronder getimmerd. Dan thuis crepe papier rond de voet wikkelen en de boom versieren. Met echte kaarsjes in van die mooie koperen houdertjes. Glinsterende ballen erin en van die mooie huisjes. Daarna het trompetje waar als je er zachtjes op blies ook echt geluid uit kwam. Als laatste het vogeltje, die kreeg het hoogste plekje, zodat je hem goed kon zien. Nog wat engelenhaar, dat glansde zo mooi als de kaarsjes branden. En niet te vergeten de emmer water voor als de kaarsjes aan mochten. Later met die electrische lichtjes was het toch anders, niet meer die geur van kaarsjes de branden. Op het dressoir het door vader zelf gemaakte kerkje met binnenin een fietslampje wat zo mooi de raampjes deed oplichten. Maar dat was lang geleden, hij zei er nooit zo veel over, maar soms miste hij ze. Nooit meer eens even koffie drinken of bellen, lief en leed delen. Pas moest hij nog aan ze denken, toen z'n jongste dochter aan het behangen was met die plaktafel die hij 40 jaar geleden nog kreeg van z'n vader. Hij zag in gedachte die ouwe over haar schouder mee kijken en knikken dat het goed ging. Prachtig ook als hij z'n dochters hoorde zingen, dat deed z'n moeder ook altijd. Die kende alle operettes uit haar hoofd.
Langzaam liep hij verder door de straten en ineens kwam de song Memories uit Cats in z'n hoofd:

Memory
All alone in the moonlight
I can smile at the old days
life was beautiful then
I remember
The time I knew what happiness was
Let the memory live again

Ik maak nooit iets mee..

Maar afgelopen woensdag wel. Ik was een dagje in Amsterdam en om weer eens een rondje door de stad te lopen. Ik struikelde bijna over alle duiven op de Dam. Tsja die weten hoe dat kwam. Ik lette eigenlijk meer op het paleis met gouden muren, tenminste zo leek het wel de zon gaf de muren van het paleis een gouden gloed.
Het was stil in Amsterdam het leek of de mensen nog sliepen. In de verte hoorde ik de klanken van de mooie Westertoren, waarvan het carillon langs de Amsterdamse grachten speelde. Ik liep richting Leidse Plein waar de lichtjes weer branden en het gezellig was. Toen naar het Waterlooplein, die oude plek waar ik al duizend keer kwam. Vandaar naar de oude Jodenbuurt, waar eens werd gelachen maar waar Amsterdam nog steeds om huilt. Over de Amsterdamse grachten richting de oude Jordaan. Veel bloemen voor de ramen en waar ook de humor op straat ligt. Als ik per ongeluk tegen een jochie oploop roept hij dat ik de klere kan krijgen( dat zal toch niet die rat uit die film zijn? ) Via Le Port d Amsterdam loop ik weer naar het station om met de trein naar huis te gaan.

gebruikte Songteksten:

Alle duiven op de Dam : Gert en Hermien
Het Paleis met gouden muren : Conny VandenBos
Stil in Amsterdam : Ramses Shaffy
O Mooie Westertoren : Willy Alberti
Aan de Amsterdamse grachten : Hans Boskamp
Als op het Leidseplein de lichtjes weer eens branden gaan : Jacques van Tol
O Waterlooplein : Johnny Austerlitz
Amsterdam huilt :Rika Jansen
Bij ons in de Jordaan : Johnny Jordaan
Krijg toch allemaal de klere : Ciske de Rat
Dans le Port d Amsterdam : Jacques Brel

Loom

Ik kom binnen en zie haar uitdagend op de bank liggen. Haar zwarte haren glanzend in de late namiddag zon.
Loom rekt ze zich uit, en kijkt me vragend aan.
Ik loop naar haar toe en streel haar rug en nek. Ze draait zich om en gaat op haar rug liggen. Ik streel zachtjes over haar gespierde buik, langzaam ga ik naar haar nek en kriebel haar daar. Haar ogen beginnen langzaam dicht te vallen. Plots schiet ze overeind. springt soepel van de bank en loop heupwiegend naar de balkondeur. Daar gaat ze op haar gemak achter de gordijnen naar de koolmeesjes zitten kijken die op het voer afgekomen zijn.
Ik kan gelukkig weer op mijn plekje op de bank zitten om de krant te lezen.