Zelfverzekerd
liep hij samen met zijn vrouw het pad op. Stoer hield hij de plattegrond in
zijn handen, daar moeten we heen wees hij. Weet je het zeker vroeg zijn vrouw.
Natuurlijk weet ik het zeker. Maar eh.... niks te maren zei hij. Plots begon
hij te zweten en voelde zich duizelig worden. Wat is er vroeg zijn vrouw. Niets
zei hij, niets.
Jawel, ik zie het toch. Kom maar we zijn pas een meter hoog, ik
help je verder.
Waarom ga je hier heen als je weet dat je
hoogtevrees hebt?
Hij gromde wat en liep stil aan haar arm verder. Langzaam
schuifelde ze samen omhoog het Eemplein op. Boven aangekomen veegde hij het
zweet van zijn voorhoofd en wees op de plattegrond. Die kant op.
Volgende
keer wel je bril meenemen, dan kan je de plattegrond beter lezen, mompelde zijn
vrouw.
Voor de cursus "Schrijfproeverij" die ik al een aantal weken volg moesten we een kort verhaal over een angst schrijven (fictie). De persoon moesten we een angst geven en die mochten we overdrijven. Het bovenstaande verhaal is mijn versie.
