De een zoekt de ware liefde, de ander geluk en weer een ander zoekt een droombaan.
Ieder heeft zo zijn eigen reden om te zoeken. De weg waar langs we zoeken is vaak vol hindernissen, vele obstakels en versperringen komen op ons pad. Over dit soort zoektochten zijn dan ook in de loop der jaren veel boeken gewijd. De zoektocht naar de Heilige Graal is al vele malen beschreven en op verschillende manieren uitgelegd. Zelf denk ik dat de zoektocht naar de Graal gaat over je eigen zoektocht naar je ware ik. Pas als je je eigen ik hebt gevonden dan kan je pas gelukkig zijn en zijn alle andere aardse zaken minder belangrijk geworden. Soms moet je een lange weg afleggen om uiteindelijk weer bij je zelf aan te komen. De een loopt naar Santiago de Compostella, de ander gaat dagen in een klooster mediteren en de ander verdwaald in z'n eigen gedachten. Vroeger, maar ook nu nog is een labyrint een middel om je zoektocht te verbeelden.
Historisch gezien zijn er veel verschillende mythes, rituelen en verhalen verbonden aan het labyrint. Tegelijk heeft het labyrint een universele betekenis. Het is niet voorbehouden aan één enkele religieuze of culturele traditie. Juist daarom kan het mensen overal op de wereld ook nu nog, en juist weer, aanspreken. Het labyrint is een oeroud archetype, dat verbonden is met transformatie en (weder)geboort
e. De cirkel is vanouds een symbool van heling en heelheid. Het labyrint wijst een weg door die cirkel heen. De spiraal is een symbool van de verbinding tussen de menselijke en de goddelijke wereld. Het labyrint biedt de mogelijkheid van het begaan van een ‘innerlijke weg’, een weg naar je Zelf.
In de huidige tijd is de weg door het labyrint voor talloze mensen een metafoor voor hun levenspad. In het echte leven kent ons pad immers ook de nodige - verwachte en onverwachte - wendingen. Met het lopen van een labyrint doen we dat als het ware na. De vorm van het labyrint geeft vertrouwen dat je je kern (je bestemming) ook echt kunt bereiken. Maar het belangrijkste is wel dat je in beweging blijft: de weg is het doel , zo luidt een oude wijsheid.
Bron: http://www.labyrintwerk.nl/index.php/over-het-labyrint
Pelgrimstochten verbeelden eigenlijk het zelfde ,loslaten, ontvangen en toelaten. LOT
Zo is eigenlijk ons hele leven een pelgrimstocht, de weg is onduidelijk en vol hindernissen. Onderweg komen we mensen tegen die soms lang soms kort met ons meelopen. Sommige verliezen we onderweg en anderen kunnen gelukkig de hele reis met ons meelopen.
Ook ik merk iedere keer weer dat het leven geen mooie asfaltweg is waar je zonder hobbels op snelheid overheen kan rijden. Aan de kant staan soms hoge geluidsschermen die het zicht op de omgeving weg nemen. Belangrijk is dus om regelmatig een afslag te nemen en van de kleine plaatsjes te genieten die achter die schermen verborgen liggen. Dan blijkt dat schermen beter afgebroken kunnen worden om die plaatsen zichtbaar te laten zijn.
Het lopen van een labyrint is niet alleen een individueel proces. Je komt ook andere mensen tegen. Het delen van het smalle pad stemt tot nadenken over hoe je in je leven met ontmoetingen en verbindingen omgaat. Het verhoogt het besef van ‘gedeelde momenten' en het bewustzijn van een collectieve zoektocht en een gedeelde bestemming. Dit element wordt sterker als je het labyrint loopt met een gezamenlijk ritueel, of in een groep of organisatie met een specifiek doel. Of als je het lopen van het labyrint verbindt met uitwisseling en gezamenlijke reflectie en dialoog.
Wil besluiten met een tekst van Bram Vermeulen:
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld door sneeuw en regen,
neemt de rivier mijn kiezel met zich mee.
Om hem dan glad en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg kan gaan.
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
het water nooit dezelfde weg kan gaan.
Zo is het ook met de zoektocht naar ons zelf.
